Μ. (Γιατρός 1): Να σας καλησπερίσουμε και να σας ευχαριστήσουμε που ήρθατε, να ευχαριστήσουμε κυρίως, ειδικότερα την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τη διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης, για όλα όσα μέχρι τώρα εκφράζοντας την αλληλεγγύη στον αγώνα μας κάνατε, καθώς και όλους όσοι δε συμμετέχουνε αλλά έχουν εκφράσει με πολλούς τρόπους την αλληλεγγύη τους. Με το Δ. (Στσ. ο δεύτερος γιατρός) δεν ξέραμε τι ειδικά να πούμε, τι θα ‘ταν αυτό που θα ενδιέφερε περισσότερο, πιστεύουμε όμως ότι προέχει να ακούσουμε τις αγωνίστριες από την περιοχή της Γερακαρούς. Από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης μας ζητήθηκαν ένα δύο θέματα που ενδιέφεραν περισσότερο, θα πούμε δυο λόγια για αυτά έτσι, για να ανοίξει λίγο και η συζήτηση.
Τώρα όσο αφορά στην αφετηρία των κινητοποιήσεων, στο γιατί και πώς, στο τι οδήγησε στο να φτιαχτεί η Σύσκεψη Εργαζομένων, φανερό είναι ότι το αίτιο ήτανε όλες αυτές οι ελλείψεις, αυτή η υποβάθμιση των υπηρεσιών περίθαλψης που περιέγραψε προηγουμένως στην εισήγηση η Πρωτοβουλία, ίσως σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικό τρόπο από ότι περιγράφηκαν, παρόλα αυτά, αυτή η υποβάθμιση ήτανε μία από τις κύριες αιτίες σε συνδυασμό με τον τρόπο που προσπάθησε η διοίκηση, η διεύθυνση συγκεκριμένα του Κέντρου Υγείας, να αντιμετωπίσει αυτή την περίοδο κρίσης και ο οποίος οδήγησε σε όξυνση της κρίσης και τελικά στη δημιουργία της Σύσκεψης. Εννοώ, αρχικά στην προσπάθεια που έκανε να διαχειριστεί αυτή την κρίση, ενώ θα μπορούσε ας πούμε να την κάνει πάσα παραπέρα, να πει ότι δε φταίω εγώ, φταίνε οι παραπάνω, προσπάθησε να τη διαχειριστεί, στρέφοντας τον ένα, τους μισούς εργαζόμενους ενάντια στους άλλους μισούς, ή αυτό που περισσότερο έκανε ας πούμε να πριμοδοτήσει την λούφα, να πριμοδοτήσει τους εργαζόμενους που θέλανε να έρχονται ότι ώρα θέλανε και να μην ασχολούνται, να μη νοιάζονται για την κατάντια της περίθαλψης, να μη νοιάζονται για τον ασθενή, να μη νοιάζονται για οτιδήποτε άλλο πέρα από το προσωπικό όφελος με αντάλλαγμα βέβαια την εργασιακή ειρήνη και το οικογενειακό κλίμα που περιγράφηκε στην εισήγηση, το οποίο βέβαια και στη συνέχεια αποδείχτηκε πολύ ωφέλιμο για το διευθυντή. Αυτή η κατάσταση ουσιαστικά οδήγησε στο να διαμορφωθούν δύο τάσεις μέσα στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου, η μία που ασφυκτιούσε σε αυτό το κλίμα, με όλη την ανειλικρίνεια που εμπεριέχει και με τα προβλήματα της περίθαλψης, και από την άλλη μία άλλη τάση η οποία ήταν βολεμένη. Αυτά βέβαια από μόνα τους δεν αρκούν, έτσι χρειάζεται και μία αντίληψη, μια συνείδηση, η οποία υπήρξε από έναν πυρήνα αρχικά μέσα στο Κ.Υ. Ζαγκλιβερίου, ο οποίος έδωσε ένα ερέθισμα με ένα κείμενο αρχικά, και εκεί πέρα βέβαια εμφανίστηκε στη συνέχεια και πάλι λόγω της επιλογής της διεύθυνσης του Κ.Υ. να καταστείλει αυτήν την αρχική κίνηση, με διάφορους τρόπους. Οι απειλές, το βρίσιμο, τα καψόνια στις εφημερίες και στις άδειες κλπ κλπ οδήγησαν σε ένα δεύτερο σημαντικό λόγο: στην έκφραση της αλληλεγγύης των υπολοίπων εργαζομένων που τελικά στελέχωσαν όλοι μαζί τη Σύσκεψη. Αυτά ήταν τα κύρια αίτια θα λέγαμε, οι κύριες αιτίες, οι αντικειμενικοί και οι υποκειμενικοί λόγοι, οι οποίοι οδήγησαν στη δημιουργία της Σύσκεψης. Στη συνέχεια βέβαια όλη η εξέλιξη καταλαβαίνετε ότι είχε με τη δίνη των γεγονότων την καταστολή, τα άσχημα και τις όμορφες στιγμές, οδήγησε σε ένα μεγάλο δέσιμο και μια πολύ ισχυρότερη δυναμική και ικανοποίησε πολλές άλλες ανάγκες αυτών που συμμετείχαν στη Σύσκεψη, δημιουργώντας σχέσεις ειλικρίνειας έτσι σε αντίθεση με την προηγούμενη ψευτοοικογενειακή κατάσταση.
Δ. (Γιατρός 2) : Μέσα στην δουλειά παρότι υπήρχαν και εκδηλωνόντουσαν κάποιοι άνθρωποι σε διάφορες μικρές ή μεγάλες κόντρες με τη διεύθυνση το προηγούμενο διάστημα, αλλά και σε σχέση με τη στάση τους με τους ασθενείς, καταγραφόταν μια τάση αλληλεγγύης και ανταγωνισμού σε αντίθεση με μία τάση βολέματος και οικογενειακού κλίματος. Αυτή η ανταγωνιστική τάση μέσα από την καταστολή που δέχτηκε ένας αρχικός πυρήνας εργαζομένων, βρέθηκε στη συνέχεια και άρχισε να συζητάει για να εντοπίσει τα προβλήματα και όρισε τον εαυτό της με έναν τρόπο ότι συναντιόμαστε εδώ για να διεκδικούμε στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Ένα από αυτά που κεντρικά μας ενώνει είναι η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών περίθαλψης και αλληλεγγύης. Τώρα αυτό το «ποιότητα» αυτό είναι κάπως γενικόλογο και διακηρυξιακό. Ωστόσο, υπάρχουνε κάποια πολύ βασικά στάνταρντ για όποιον καταλαβαίνει αυτές τις δομές τα οποία παραβιάζονται συνέχεια σε όλους τους χώρους και της πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά και των άλλων μορφών περίθαλψης. Σε σχέση με τη διεκδίκηση αυτών των βασικών στάνταρντ, που σε αρκετά μας κείμενα τα έχουμε καταγράψει, ήταν και η διεκδίκηση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών περίθαλψης. Ήμασταν άτομα από τελείως διαφορετικούς χώρους, ωστόσο είχαμε από την αρχή, σχεδόν από την αρχή, κατακτήσει ο ένας το σεβασμό του αλλουνού γιατί είχαμε βγει σε μια κόντρα που είχε κόστος, οπότε πια ο ένας υποχρεωτικά στεκόταν κι άκουγε τι λέει ο άλλος. Κάθε μας απόφαση κόστιζε γιατί η διοίκηση στάθηκε απέναντί μας τιμωρητική και από την πρώτη στιγμή και όσο δεν διαλυόμαστε ο τζόγος χόντραινε. Οπότε πια ο αλληλοσεβασμός ήταν όρος ύπαρξης, δηλαδή δεν κάνεις κινήσεις που ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι έτοιμος να τις δεχτεί, γιατί αν κρεμάσεις με τις κινήσεις σου τον κόσμο, τους συναδέλφους σου τελοσπάντων, θα σε κρεμάσουνε αντίστοιχα κι αυτοί. Ήμασταν, όπως είπα, από τελείως διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, υπήρχαν άνθρωποι που ήτανε ψηφοφόροι του Συνασπισμού ή ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ή εν πάσει περιπτώσει ανένταχτοι, εμάς η καταγωγή μας είναι από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, εμένα και του Μ. Ωστόσο συζήτηση ευρύτερη δεν καταφέραμε να κάνουμε. Κάποια στιγμή κάποιοι συνάδελφοι δοκίμασαν να βάλουν ευρύτερα ζητήματα, τι είδους πρωτοβάθμια περίθαλψη θέλουμε. Από την πλευρά μου και από την πλευρά του Μ., είπαμε ότι είναι πολύ δύσκολη συζήτηση, δεν μπορούμε να τη διαχωρίσουμε από το τι είδους κοινωνία θέλουμε και στα πλαίσια αυτά προτιμήσαμε να μην ξεκινήσουμε στην παρούσα φάση αυτή τη συζήτηση με τους ανθρώπους που αγωνιστήκαμε μαζί. Τώρα μάλλον θα με διακόψει ο Μ. ξανά…
Μ. (Γιατρός 2): Λοιπόν το 'χουμε κάνει ποτ πουρί, αλλά καθίσαμε μακριά. Τώρα στη Σύσκεψη συμμετείχαμε από όλους τους κλάδους εργαζόμενοι, το ξέρετε οι περισσότεροι, τα δύο βασικά στοιχεία που έδωσαν μία δυναμική ήταν ότι δε στοχεύσαμε από την αρχή στη μαζικότητα, δηλαδή να συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι, κάτι που συμβαίνει σε ένα σωματείο ή που γενικά υπάρχει σαν αρχή ότι πρέπει να συμμετέχουμε όλοι οι εργαζόμενοι, αποφασίσαμε ότι έστω κι ένας μειοψηφικός αγώνας θα ήταν στο ενδιαφέρον μας, και ταυτόχρονα είπαμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι, όσοι θέλουν να αγωνισθούν, και μόνο αυτοί. Είπαμε τους λόγους που οδήγησαν στο να συμμετέχουν όσοι συμμετείχαν στη Σύσκεψη, με βασικό την αντίληψη μια συνείδηση που υπήρχε και την αλληλεγγύη που στη συνέχεια εκφράστηκε. Στη συνέχεια βέβαια ταυτόχρονα συμμετείχε ουσιαστικά όλος ο κόσμος που ανήκε σε αυτή την τάση που είπαμε αρχικά. Τώρα στη Σύσκεψη μέσα λειτουργούμε αμεσοδημοκρατικά, ομόφωνες οι αποφάσεις μετά από συζήτηση εκτενή μέχρι να μπορέσουμε να καταλήξουμε. Διαμορφώθηκε ένα κλίμα αλληλεγγύης στο εσωτερικό που μας έδεσε όλους πολύ. Συνέπεσε να επιλέξει η διοίκηση την πολιτική της πόλωσης, κάτι που οδήγησε και εμάς σε ένα έντονο δέσιμο και κάποια στιγμή στο να μην υπάρχουν και ουδέτεροι οι οποίοι καταλαβαίνετε ότι κάποια στιγμή επηρεάζουν κάποιους και λένε «αυτό είναι υπερβολή, εκείνο είναι υπερβολή» κλπ. Μέσα από την πόλωση σταμάτησαν να υπάρχουν υπερβολές, απλώς ζουγκλοποιήθηκαν, ήταν όλοι υπερβολικοί και δεν έβλεπε ο ένας τις υπερβολές του άλλου. Βέβαια, καταλαβαίνετε όλοι ότι σε μια τέτοια συλλογικότητα δεν είχαν όλοι τον ίδιο βαθμό συμμετοχής, κάποιοι συμμετείχαν λιγότερο κάποιοι συμμετείχαν περισσότερο, αυτό γέννησε κάποια προβλήματα, τα οποία προσπαθούμε διαρκώς να τα ξεπεράσουμε, καθώς επίσης κάποιοι στην πορεία αυτής της ιστορίας, είτε λόγω του ότι κουράστηκαν, είτε λόγω του ότι φοβήθηκαν, γιατί δέχτηκαν πολλές πιέσεις και απειλές και μεγάλο κόστος, τρέχουμε στα δικαστήρια, στα πειθαρχικά συμβούλια με απειλή απολύσεων, κάποιοι απομακρύνθηκαν από τη Σύσκεψη, κάποιοι είναι με το ένα πόδι μέσα με το άλλο έξω, μπαινοβγαίνουν, μιλάμε για 3-4 άτομα στο σύνολο των 15. Καθώς επίσης κάποιοι ενώ δε συμμετέχουν στη Σύσκεψη, μέσα από όλη αυτή την κινητοποίηση, συμμετέχουν στον αγώνα, στους αγώνες που δίνει η Σύσκεψη, συγκρούονται κι αυτοί, αντιμετωπίζοντας το δικό τους κόστος, μέσα από μια προσωπική πορεία, σε συνεργασία βέβαια με τη Σύσκεψη και στην ίδια κατεύθυνση θα έλεγα.
Δ. (Γιατρός 2): Τώρα μιλάμε λίγο πάνω σε ερωτήματα που μας έχουν απευθύνει από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης. Δεν επιχειρήσαμε ένα μικρό ιστορικό, υπολογίζοντας ότι οι περισσότεροι έχετε ενημερωθεί για την ιστορία της κινητοποίησης. Αλλά άμα χρειαστεί στη συνέχεια από τις ερωτήσεις μπορούμε να το κάνουμε ένα μικρό ιστορικό. Τώρα κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, από την αρχή σχεδόν της ύπαρξής της αυτή η συσπείρωση των εργαζομένων μέσα στο Κ. Υ. αποφάσισε να βγει στον κόσμο, να βγει στους τρόπον τινά χρήστες των υπηρεσιών περίθαλψης. Αυτό έγινε με έναν τρόπο αυτονόητο, δηλαδή, είναι ο χώρος της καθημερινής σου δουλειάς, έρχεσαι σε επαφή πρόσωπο με πρόσωπο, έρχεσαι σε καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο, γνωρίζεις, καταθέτει στοιχεία της προσωπικότητάς του ο άλλος μέσα από την επαφή μαζί σου, γνωρίζεις ότι αν έχει ή δεν έχει το αίσθημα δικαίου, αν θέλει να κινητοποιηθεί ή δε θέλει και γνωρίζεις από ένα σημείο και μετά, η σχέση είναι αρκετά ειλικρινής, ξέρεις ποιος βρίσκεται απέναντί σου και τα προβλήματα του, παρότι υπάρχει ένας ανταγωνισμός σε ένα επίπεδο του χρήστη με τον παραγωγό στις υπηρεσίες περίθαλψης, υπάρχουνε πάρα πολλά στοιχεία που ενοποιούν το χρήστη με τον παραγωγό. Αυτά τα στοιχεία λοιπόν, βάλαμε μπροστά και εμείς και οι χρήστες των υπηρεσιών περίθαλψης και με αυτά τα στοιχεία απευθυνθήκαμε. Τα στοιχεία αυτά ήταν αυτά που είπαμε και προηγουμένως, αφορούσαν την ποιότητα των υπηρεσιών, την ασφάλεια στις υπηρεσίες περίθαλψης, την ύπαρξη υλικοτεχνικής υποδομής, την ύπαρξη προσωπικού που να μπορεί αξιόπιστα να λειτουργεί το Κ.Υ. Με βάση λοιπόν αυτά βγήκαμε στους κατοίκους και βγήκαμε στις ανοιχτές συνελεύσεις, σε όλα τα χωριά ευθύνης του Κ.Υ. όπου επαναδιαμορφώσαμε μέσα από κάποιες συζητήσεις που γίνανε ένα πλαίσιο 13 σημείων με τους κατοίκους το οποίο έγινε και το διεκδικητικό πλαίσιο της επόμενης φάσης των κινητοποιήσεών μας. Δηλαδή, όταν βγαίνει η Σύσκεψη εργαζομένων από το χώρο στο εσωτερικό της και βγαίνει στο κόσμο. Τώρα, να κάνω και μια παρατήρηση, είμασταν μια μειονοτική, μεγάλη μειονότητα για το χώρο της εργασίας μας, αλλά δεν είμασταν με τίποτα η πλειονότητα των εργαζομένων αυτή που βγήκε σε σύγκρουση με τη διεύθυνση διεκδικώντας κάποια πράγματα. Γενικά εάν μας τσάκιζαν οργανωμένα, από ένα σημείο και μετά μας πελεκούσαν, δηλαδή πειθαρχικά, διώξεις, κοψίματα, τρεξίματα, στησίματα. Εάν δεν υπήρχε η σχέση με τους κατοίκους, θα είχε τελειώσει η ιστορία πάρα μα πάρα πολύ νωρίς. Ήταν δηλαδή κομβικό σημείο για την κινητοποίηση.
Μ. (Γιατρός 1): Τώρα αυτή όλη η κινητοποίηση είχε τα αρνητικά και τα θετικά, έτσι ξεκινώντας με τα αρνητικά, αυτό που πρώτο έχει μείνει ήταν οι διώξεις όλες, η καταστολή που αντιμετωπίσαμε: αναφορές, ένορκες διοικητικές εξετάσεις, πειθαρχικά συμβούλια, τα ξέρετε τα περισσότερα. Στον εισαγγελέα είμαστε τώρα με το ερώτημα του αν υπάρχουν ποινικά αδικήματα σε αυτά που κάναμε. Ο διοικητής του ΠΕΣΥ τότε, νυν ΔΥΠΕ ο Χατζητόλιος, ο διοικητής μας απείλησε ότι θα έχουμε πειθαρχικές και ποινικές διώξεις, αυτό που τώρα συμβαίνει δηλαδή, μας το είχε πει 2,5 χρόνια πριν από τώρα, σε μια επίσκεψή του εκεί πέρα, όπου μας απείλησε με πολλούς τρόπους ας πούμε, επιτροπές είχαν στείλει από την πρώτη στιγμή για να απειλήσουν για να ερευνήσουν τι γίνεται. Η δεύτερη χρονικά επίθεση που δέχτηκε αυτή η ιστορία ήταν στην πρώτη εκδήλωση που έγινε στο στη Γερακαρού, η οποία είχε καλεστεί και με το αφισάκι το περίφημο το γραμμένο στα Αλβανικά. Να κάνουμε μια παρένθεση εδώ, στην ερώτηση 7. Ήτανε οι πρώτες εκδηλώσεις που διοργανώσαμε σα Σύσκεψη, ταυτόχρονα Σαββατοκύριακο, Σάββατο στη Γερακαρού, Κυριακή στο Ζαγκλιβέρι, και την καλέσαμε με μία αφίσα την οποία βγάλαμε και στα Αλβανικά και στα Ελληνικά γιατί θεωρήσαμε ως καταρχήν ως αυτονόητο ότι αφού λέμε ότι απευθυνόμαστε σε όλους όσους ενδιαφέρονται και θέλουν να κινητοποιηθούν μαζί μας, και αυτό έλεγε η αφίσα, ότι το να μη βγάλουμε σε κάποιους που δεν ξέρουν να διαβάζουν τα ελληνικά θα ισοδυναμούσε με αποκλεισμό. Δεν υπήρχε δηλαδή απαραίτητα μια αρχική σε όλους αντίληψη ότι πρέπει να απευθυνθούμε στους Αλβανούς, ή ότι αν απευθυνθούμε σε αυτούς που ξέρουν μόνο Αλβανικά να διαβάζουν εκεί πέρα βρίσκεται κάποιο επαναστατικό υποκείμενο κλπ. Βέβαια, υπήρχε σε όλους μια αντίληψη ότι είναι μια μειονότητα η οποία αντιμετωπίζει την κυριαρχία και την εκμετάλλευση σε ένα πιο έντονο βαθμό στην περιοχή, έτσι υπήρχε ένα διάχυτο αίσθημα αλληλεγγύης όλων των εργαζομένων της Σύσκεψης απέναντι σε όλους αυτούς τους οικονομικούς μετανάστες στην περιοχή, όχι μόνο σε όσους είναι από Αλβανία, και από Βουλγαρία και από Ρουμανία υπάρχουν αρκετοί, απλά αυτοί είναι εποχικοί εργαζόμενοι και λιγότεροι και δεν είχαμε δυνατότητα να βγάλουμε αφίσα. Αυτοί ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στο να βγάλουμε την αφίσα και στα Αλβανικά η οποία καλούσε και αυτούς τους οικονομικούς μετανάστες να συμμετέχουν στην εκδήλωση και όσοι από αυτούς θέλουν να συμμετέχουν και στις κινητοποιήσεις. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή υπήρχε μια σαστιμάρα από τη πλευρά τους, βλέπανε την αφίσα και δεν τη διαβάζανε, δεν καταλαβαίνανε ότι είναι αλβανικά, όταν τους έλεγες ότι «να αυτή είναι στα αλβανικά», ξαφνιάζονταν και λέγανε «είναι δυνατόν να κυκλοφορούν έντυπα στα αλβανικά;» Στην εκδήλωση την πρώτη δεν ήρθε κανείς από αυτούς, μετά κάναμε κάποιες συζητήσεις κλπ, καταλήξαμε στο τέλος στις πορείες και στις κινητοποιήσεις κλπ να συμμετέχουν αρκετοί αν όχι πολλοί, αναλογικά με το πόσοι είναι στα χωριά. Υπήρξε ένα πλησίασμα αρκετά σημαντικό, πιστεύουμε ότι θα μας δοθεί η δυνατότητα στη συνέχεια να εξελιχθεί κι άλλο. Εκεί πέρα λοιπόν στη δεύτερη εκδήλωση δεχτήκαμε μία επίθεση από κάποιους από τους μεγαλοκτηματίες μεγαλοπαράγοντες της περιοχής, αυτοί που κύρια είχαν το μέγιστο όφελος από την εκμετάλλευση της εθνικής ταυτότητας κάποιων εργαζομένων για να τους απομυζούν όσο περισσότερο μπορούν, οι οποίοι ήρθαν μέσα στην εκδήλωση φώναζαν, λέγανε είστε πράκτορες, φέρατε τους Αλβανούς να λύσουν το πρόβλημα κλπ κλπ. Βέβαια, απαντήθηκε όπως άρμοζε, και από εμάς και από κάποιους άλλους κατοίκους εκεί πέρα. Στη συνέχεια βέβαια όσο αφορά τι συνέβη με τη Σύσκεψη είπαμε και τα δικαστήρια αλλά και προσωπικές επιθέσεις και στις επιτροπές δεχτήκανε προσωπικές πιέσεις, εξυβρίσεις, κακοήθειες, κουτσομπολιά, τα πάντα. Τώρα όσο αφορά στις θετικές συνέπειες της δημιουργίας της Σύσκεψης και όλης της κινητοποίησης, με δύο λόγια, το πιο σημαντικό ήτανε από τη μία το σπάσιμο του οικογενειακού κλίματος μέσα στο χώρο του Κ.Υ. στο οποίο ήτανε μια άθλια κατάσταση όπου χαμογελούσε με τον ρουφιάνο, όπου αποκαλύφθηκαν όλοι στη συνέχεια τι πραγματικά ήτανε και δεν μπορούσες να βρεθείς με τον άνθρωπο που αποδείχτηκε τελικά ότι είχες πάρα πολλά να μοιράσεις. Αυτό το δέσιμο ήταν το σπάσιμο μιας κατάστασης και η δημιουργία μιας άλλης ήταν το πιο σημαντικό από όλα, και βέβαια στη συνέχεια από μόνη της η δημιουργία των επιτροπών κατοίκων και το δέσιμο με τις επιτροπές κατοίκων και ο επανακαθορισμός της σχέσης γιατρού-ασθενή σε μια νέα βάση που στηριζότανε σε έναν αγώνα σε άλλες σχέσεις, σε σχέσεις αλληλεγγύης αγωνιστικότητας κλπ.
Δ. (Γιατρός 2) : Τώρα μέσα σε αυτό, τι άλλο είδαμε. Γενικά η πιθανότητα της δημιουργίας αυτής της σχέσης μιας μειονότητας σε έναν εργασιακό χώρο που έχει να κάνει στον κοινωνικό τομέα, που έχει να κάνει με κάποιες χρήσιμες υπηρεσίες καθολικής πρόσβασης του κόσμου και η δυνατότητα μιας μειονότητας … εδώ πέρα έχουμε να πούμε ότι γενικά ο υπαλληλικός κόσμος είναι είτε συνδικαλιστικά εγκλωβισμένος στην κλαδική φυλακή, στην πλειοψηφία του με σκυμμένο κεφάλι, έχοντας αποδεχτεί ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει μέσα στον καθημερινό του χώρο, υπάρχουν όμως κάποιες μειονότητες που μπορούν να βάλουν κάποια ζητήματα, και μπορούν να τα βάλουν σε συμμαχία με κομμάτια του κόσμου, αυτούς που είπαμε πριν χρήστες υπηρεσιών περίθαλψης. Αυτό γενικά νομίζω ότι είναι ένα κομμάτι από την εμπειρία μας που προκύπτει, τώρα εντάξει καταλάβαμε διάφορα πράγματα, δηλαδή, πέσανε μάσκες σε όλα τα επίπεδα, τι ήτανε; Υπήρχανε αυτοί που κάνανε πιο ανοιχτή γκρίνια σε σχέση με τη διεύθυνση κλπ και κατέληξαν να είναι το πιο σκληρό κομμάτι του μηχανισμού του διευθυντή στο τέλος. Το πρωτοβάθμιο σωματείο του νοσοκομείου ήταν αυτό που τα έκανε πλακάκια στο διευθυντή από τη μία άκρη ως την άλλη, έκαναν εργοδοτικό σωματείο, πρωτοβάθμιο εργοδοτικό σωματείο στη μέση της κινητοποίησης για να μας απονομιμοποιήσουν και να μας χτυπήσουν, πως δούλεψαν οι μηχανισμοί σε τοπικό επίπεδο, πως διαπλεκόντουσταν, ένα βαθύ κράτος μέσα στην ειδικότητα, μέσα στο συνδικαλιστικό ΠΑΣΟΚ, με όλους τους κομματάρχες της ΝΔ σε όλα τα επίπεδα, με όλους τους τοπικούς παράγοντες και δουλεύανε πόρτα-πόρτα. Στην τελευταία κινητοποίηση ήταν άνθρωποι και σημείωναν επιδεικτικά στο πούλμαν του Ζαγκλιβερίου ποιος μπαίνει στο πούλμαν για να κατέβει στο νοσοκομείο, δηλαδή καταστάσεις τρέλα. Και επίσης αυτό που είδαμε, ότι τελικά δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να μας τελειώσουν, κάποια στιγμή θα μας τελειώσουν, κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν, αλλά δεν έχουν καταφέρει μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα επίθεσης και καταστολής να μας τελειώσουν και αυτό είναι κατά κύριο λόγο η σχέση μας με τις επιτροπές κατοίκων που το έχει καταφέρει.
Β. (Κάτοικος 1): Τέλειωσες;
Δ. (Γιατρός 2) : Ναι
Β. (Κάτοικος 1): Να σας ευχαριστήσω για τη στήριξη κι εγώ, είμαι από τη Γερακαρού, ανήκω στην επιτροπή κατοίκων, είναι μεγάλη μου τιμή που είμαι σήμερα εδώ. Eπίσης, είναι μεγάλη μου τιμή που εκπροσωπώ τους κατοίκους της Γερακαρούς, που είναι στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι εν μέρει νικήσαμε. Κι αν πριν ένα χρόνο μου λέγατε ότι θα βρεθώ σήμερα εδώ , να σας μιλάω για αυτή τη νίκη, θα σας έλεγα είστε όλοι τρελοί. Να με συγχωρέσετε... έχω πάρα πολύ τρακ. Δεν είμαι μαθημένη να μιλάω... Είμαι και πάρα πόλυ χαρούμενη... Για να με βοηθήσετε λίγο να ζεσταθώ, πρέπει να μου πείτε αν είναι κάποιος ΠΑΟΚ εδώ, γιατί είμαι και εγώ ΠΑΟΚ... Είναι κάποιος ΠΑΟΚ εδώ μέσα; ... Με παγώσατε... με παγώσατε...
Λοιπόν... Ας γελάσουμε και λίγο... Έτσι δεν είναι; Γιατί εδώ οι γιατροί μας το πήραν πολύ σοβαρά... Οκτώ μήνες τρέχουμε. Οκτώ μήνες, ένα χρόνο περίπου, τρέχουμε. Όλοι οι κάτοικοι είμαστε στους δρόμους. Από τον πιο νέο, μέχρι τον πιο μεγάλο. Είναι άξιο να μάθετε ότι υπήρχαν στις κινητοποιήσεις 70-80 χρονών άνθρωποι, που δε 'θέλαν να σταματήσουν στιγμή, που ήταν αυτοί που μας λέγανε πάμε να κάνουμε κατάληψη στο Ιπποκράτειο, ελάτε να βγούμε στους δρόμους και να τους κλείσουμε. Ίσως σας ακούγεται λίγο παράξενο, αλλά είναι η αλήθεια. Και τελικά, νομίζω ότι κάτι κάναμε... Εκτός από το ότι καταφέραμε να μονιμοποιηθούν οι γιατροί μας, πήραμε και μεις ένα μεγάλο μάθημα ζωής... Εγώ προσωπικά, είμαι η τρίτη γενιά προσφύγων και γαλουχήθηκα έτσι, μεγάλωσα ώστε να παίρνω ότι μου δίνουνε και να μη ζητάω τίποτα παραπάνω... Τώρα, κατάλαβα ότι δικαιούμαι, ότι μπορώ να ζητήσω, να απαιτήσω, να μη φοβάμαι τίποτα. Το ίδιο λέω να κάνετε και σεις. Και δε θα χάσετε. Αν θέλετε να μου κάνετε κάποιες ερωτήσεις, γιατί έχω πάρα πολύ τρακ... Πρέπει να με βοηθήσετε...
Ακροατής: Πείτε μας πως ξεκινήσατε, τις εμπειρίες σας.
Β. (Κάτοικος 1): Να σας πω εγώ την εμπειρία μου; Πώς ξεκίνησα στην επιτροπή κατοίκων; Πήγαμε την πρώτη φορά στο Ζαγκλιβέρι. Έγινε η πρώτη κινητοποίηση. Μπήκε μέσα η αρχή του τόπου. Όταν λέω μέσα, εννοώ στο γραφείο του διοικητή. Εγώ έξω και οι υπόλοιποι κάτοικοι περιμέναμε απεγνωσμένα τα αποτελέσματα. Ξαφνικά παιδιά με έπιασε ένας τρόμος και μια ανασφάλεια, όταν είδα τους ανίσχυρους, ισχυρούς σε εισαγωγικά του τόπου μου, να είναι άδειοι εντελώς, να μην πιστεύουν σε αυτό που πάνε μέσα να ζητήσουν. Ουσιαστικά, έβλεπα στα μάτια τους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ότι απλά σαν ρομπότ μπαίνουν μέσα, λένε πέντε πράγματα και φεύγουν. Και τότε ένοιωσα ότι εγώ έχω τη δύναμη να το λύσω. Εγώ και μόνο. Κατάλαβα ότι είναι ανάξιοι, είναι ανίσχυροι όλοι τους. Κοντά σε μένα βγήκαν και άλλοι άνθρωποι. Πέντε, δέκα. Ιδρύσαμε μια επιτροπή. Στην οποία επιτροπή δεν υπήρχε ηγέτης. Είμασταν όλοι ένα. Είχαμε φοβερή ενότητα. Συμφωνούσαμε, διαφωνούσαμε, αποφασίζαμε. Γινόταν συνελεύσεις. Καλούσαμε όλους τους κατοίκους. Έρχονταν οι περισσότεροι. Εκεί παίρναμε τις αποφάσεις μας. Και μετά κάναμε αυτά που όριζε η συνέλευση. Έτσι φτάσαμε εδώ σήμερα, να μιλάμε. Αυτό...
Σ. (Κάτοικος 2): Στην προσπάθειά μας, να λύσουμε τα προβλήματά μας, πήγαμε, χτυπήσαμε πολλές πόρτες. Πήγαμε και στο νομάρχη Θεσσαλονίκης. Πήγαμε σε βουλευτές. Ο νομάρχης μας φέρθηκε προσβλητικά. Δεν μας βοήθησε κανένας. Ότι καταφέραμε, το καταφέραμε μόνοι μας. Το καταφέραμε γιατί τα προβλήματα ήταν πολλά, μεγάλα και αντί να τα λύσουνε, μας κοροϊδεύανε. Δηλαδή, μπροστά μας λέγανε ότι θα τα λύσουνε και στην ουσία μας κοροϊδεύανε. Δε γινότανε τίποτα. Και σαν ανταμοιβή, μας φέρανε την απόλυση των γιατρών μας. Εκείνο ήταν που μας εξαγρίωσε. Μας εξαγρίωσε στην κυριολεξία. Και αν έρθετε στα μέρη μας τώρα, δεν υπάρχει συζήτηση έξω από τους γιατρούς μας, έξω από το Κέντρο Υγείας. Όποιος μας βλέπει στο δρόμο, μας ρωτάει τι θα γίνει; Τι θα γίνει; Πότε θα ξανακατεβούμε; Τι θα κάνουμε; Αυτή είναι η συζήτηση παιδιά, στα μέρη μας, στον τόπο μας. Τι θα γίνει...
Ακροατής: Από ποιο χωριό είσαστε;
Σ. (Κάτοικος 2): Είμαστε από τη Γερακαρού...
Ακροατής: Και οι τρεις;
Σ. (Κάτοικος 2): Ναι, είμαστε από τη Γερακαρού... Ειδικά αυτή η απόφαση, γιατί μόνο που ακούγανε ο κόσμος, ότι θα χάσουμε τους γιατρούς μας, τρελαίνονταν. Και αυτό μας ανάγκασε, μας οδήγησε να κατεβούμε στους δρόμους. Να χτυπήσουμε πόρτες, όπως σας είπα και δεν βγήκε τίποτα. Και τελικά τα καταφέραμε να κρατήσουμε τους γιατρούς μας. Το κύριο, βασικό... Γιατί, ξεκινήσαμε για τα άλλα προβλήματα, παρουσιάστηκε το πρόβλημα αυτό, αφήσαμε τα προβλήματα, τρέχαμε για να σώσουμε τους γιατρούς μας, να τους κρατήσουμε δηλαδή... όχι να σώσουμε αυτούς... Εμείς να τους κρατήσουμε. Γιατί αν τους χάσουμε; Χάνουμε ένα... τί να πω;... Πολύ σοβαρό πράγμα... Και τώρα θα συνεχίσουμε όμως για τα προβλήματά μας... Θα συνεχίσουμε να λύσουμε αυτά, που δεν μπορούν να μας λύσουν άλλοι.
Ακροατής: Μας μεταφέρετε λίγο έτσι την εικόνα που αντιμετωπίσατε,τις δυσκολίες που έχετε στην επαρχία ως προς το...
Σ. (Κάτοικος 2): Όλα αυτά, τα οποία ανέφερε ο Α. (ενν. η εισήγηση της πρωτοβουλίας), τα βιώσαμε και τα βιώνουμε. Δεν υπάρχει στην ουσία περίθαλψη ουσιαστική για τους γονείς μας, για μας και για τα παιδιά μας. Υπήρχε ένα κέντρο υγείας το οποίο ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Και το ωραίο ήταν ότι τρία χρόνια πριν, κανείς δεν τολμούσε να πει, εδώ κάτι πάει λάθος. Έπρεπε να γίνει η σύσκεψη εργαζομένων, να ενημερωθούν οι κάτοικοι για να καταλάβουν ότι δεν σας αξίζει αυτό. Μπορείτε να πάρετε περισσότερα πράγματα.
Β. (Κάτοικος 1) Να σας μιλήσω εγώ. Έχω δύο μικρά παιδιά. Υπάρχουν δύο παιδίατροι, οι οποίοι είναι πρωινές ώρες. Δηλαδή, αν αρρωστήσουμε απόγευμα, τα παιδιά μας, πρέπει να πάμε σε ιδιωτικό γιατρό. Επίσης, δεν επιτρέπεται να αρρωστήσουν τα παιδιά μου Σαββατοκύριακο. Με τίποτα! Είναι νόμος στο σπίτι. Να σας πώ, ότι δεν υπάρχουν μηχανήματα. Δεν γίνονται όλες οι εξετάσεις... Ότι δεν υπήρχαν επισκέπτες ιατροί. Υπήρχαν μόνο γιατροί γενικής ιατρικής και παθολόγοι. Όταν, είκοσι χρόνια πριν, όταν πρωτοιδρύθηκε το Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου, υπήρχαν επισκέπτες ιατροί, υπήρχαν νοσηλεύτριες, υπήρχε προσωπικό, γινόταν νοσηλείες. Και ξαφνικά, πέντε γιατροί, οι οποίοι τρέχουν πανικόβλητοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να καλύψουν εφημερίες και τα λοιπά. Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτή ήταν, μέχρι που αποκτήσαμε κάποια πράγματα τώρα. Κάποιους επισκέπτες γιατρούς. Παιδιάτρους ακόμη δεν τα καταφέραμε. Αυτοί βγαίνουν στην σύνταξη τον Ιούνιο και μετά δεν ξέρουμε τί θα κάνουμε... Ένα από τα αιτήματά μας είναι και αυτό. Ο παιδίατρος. Επίσης, πρέπει να μάθετε ότι εδώ και κάποια χρόνια, ερχόταν στη Γερακαρού συγκεκριμένα, κάθε Δευτέρα, ένας από τους δύο παιδιάτρους. Εθελοντικά, κατά δήλωση του ίδιου. Λοιπόν, τώρα σαν τιμωρία, μετά τις κινητοποιήσεις, σταμάτησε ο συγκεκριμένος γιατρός να έρχεται στη Γερακαρού. Δεν του αρέσει πια, πλέον η Γερακαρού. Αυτό σε όλους μας, φάνηκε σαν τιμωρία.
Ακροατής: Μπορείτε να μας δώσετε μια εικόνα των περιοχών σας; Έτσι μια κοινωνική γεωγραφία; Δηλαδή τί είναι η περιοχή σας; Πόσο μακριά είναι τα αστικά κέντρα; Πόσους κατοίκους έχουνε; Πόσους κατοίκους εξυπηρετεί το Κέντρο Υγείας; Δώστε μας μια εικόνα να καταλάβουμε, γιατί δεν ξέρουμε.
Β. (Κάτοικος 1): Θέλεις Σ. να μιλήσεις; Καταρχήν, η Γερακαρού ανήκει στο δήμο Κορώνειας. Είναι τριάντα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Το Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου δεν εξυπηρετεί όμως μόνο τη Γερακαρού. Εξυπηρετεί δέκα χωριά. Λοιπόν... Στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι εκεί ανήκουν σε μια μεσαία τάξη. Είναι γεωργοί. Μέχρι χθες ήταν γεωργοί. Γιατί τώρα σταματήσαν και τα καπνά. Λίγοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Λίγοι με τη γεωργία. Κάποιοι δουλεύουνε στη Θεσσαλονίκη... Τέλος πάντων, η οικονομική κατάσταση δεν είναι και τόσο καλή. Έχουμε πληθώρα μεταναστών, υπάρχουν πολλά παιδιά, νέοι άνθρωποι. Τί άλλο να σας πω...
Δ. (Γιατρός 2): Να συμπληρώσω και 'γω, αν θες λίγο. Είναι γύρω στις δώδεκα χιλιάδες κατοίκους η περιοχή, διάσπαρτοι σε Καποδιστριακούς δήμους. Γύρω στα δώδεκα χώρια. Παλιοί γεωργοί... γιατί τώρα τα καπνά αποσύρθηκαν. Μικρές ιδιοκτησίες είναι, δεν υπάρχουν μεγάλα τσιφλίκια, μεγάλα εισοδήματα από τα καπνά και τα λοιπά. Είχαν έρθει αρκετοί μετανάστες, σαν εργάτες γης, αλλά μετά το τέλος των καπνών, απασχολούνται σε οικοδομή, πηγαινοέρχονται Θεσσαλονίκη. Υπάρχει κόσμος που πηγαινοέρχεται Θεσσαλονίκη, που δουλεύει εκεί. Τώρα, από κει και μετά, πολύ οστεοαρθρίτιδα, γιατί τα καπνά είναι... όλοι οι παππούδες είναι με τσακισμένα ποδάρια... Όσοι έχουνε δουλέψει καπνά δηλαδή, έχουν όλοι προβλήματα ορθοπεδικά, σε μεγάλο βαθμό και προβλήματα πληθυσμού σε γήρανση. Όλες οι παθήσεις φθοράς, καρδιαγγειακά, διαβήτες και τα λοιπά και τα λοιπά.
Τώρα, δεν υπάρχει ιδιώτης γιατρός στην περιοχή. Και να ήθελε η Β. δηλαδή, θα πρέπει να πάει τριάντα χιλιόμετρα για να βρει παιδίατρο. Εκτός από τρεις οδοντιάτρους δεν υπάρχει ιδιώτης γιατρός, σε κανένα άλλο επίπεδο, το οποίο δείχνει και το οικονομικό επίπεδο της περιοχής. Δεν μπορεί δηλαδή να συντηρήσει ιδιώτες γιατρούς και αυτό κάνει και κάπως πιο επιτακτικά τα ζητήματα της δημόσιας περίθαλψης. Αυτή είναι η περίθαλψη. Αυτό, και ότι είναι και χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα κάνουν το ζήτημα της δημόσιας περίθαλψης και ποιότητας της, διακύβευμα. Ιδιαίτερα άμα αρχίζει να παίζεται μπάλα σε σχέση με αυτό.
Ρώτησες κάτι άλλο; Ναι...Παράδοση αγώνων η περιοχή δεν έχει. Μορφές οργάνωσης. Εντάξει... Είναι περιοχές προσφύγων, έχουνε τις μορφές οργάνωσης των σογιών, των οικογενειών και τα λοιπά. Δένονται σε σχέση με αυτό... Και αυτό δημιουργεί ένα δίκτυο σχέσεων, όπου κυκλοφορούν πράγματα. Επίσης, τα κόμματα έχουνε ισχυρά δίκτυα σχέσεων στην περιοχή. Μικροεξουσίες οργανωμένες δηλαδή, σε αρκετά ισχυρό επίπεδο, που παίξανε το ρόλο τους σε όλη την καταστολή της κινητοποίησης αυτής.... Δεν μου έρχεται κάτι άλλο...
Ακροατής: Eγώ θέλω να πω δυο πράγματα. Κατ’ αρχήν ένας από τους βασικούς λόγους, έτσι που ήρθα και εγώ από τη Χαλκίδα, ας πούμε, είναι ότι ήσασταν εσείς εδώ πέρα. Που θα ερχόσασταν εσείς εδώ πέρα σήμερα, γιατί όποτε έρχονται οι γιατροί μας ανεβάζουν την πίεση και μετά μας την μετράνε. Λοιπόν, και επίσης ένα, κάτι που με έκανε και χάρηκα σε όλο αυτό, το να προώθουμε έναν αγώνα για το αυτονόητο, σε μια κατάσταση αδιανόητη, ας πούμε έτσι. Έτσι εγώ μπορώ να το χαρακτηρίσω. Ένας σύγχρονος κοινωνικός αγώνας και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Δηλαδή, δεν είναι το '75. Ζούμε δηλαδή το 2007. Είναι κάτι που φωτίζει. Ένας σύγχρονος κοινωνικός αγώνας. Εκείνο που με κάνει και χαίρομαι κατ' αρχήν είναι ότι είσαστε και οι τρεις γυναίκες. Είναι πάρα πολύ ευχάριστο αυτό...
Β. (Κάτοικος 1): Έχουμε και άντρες στην επιτροπή αλλά δεν μπορούσαν να έλθουν
Ακροατής (Ο ίδιος): Ναι... εντάξει. Είναι πολύ ευχάριστο. Δεν ξέρω αν αυτό το πράγμα αποδίδεται, είναι κάτι που θέλω να το ρωτήσω και αυτό, στο γεγονός, δηλαδή ότι και γυναίκες βγήκανε, κατά κάποιο τρόπο, στο δημόσιο χώρο, να απαιτήσουν, να αγωνιστούνε και τα λοιπά. Ένα είναι αυτό που θέλω να ρωτήσω και το άλλο... Και το άλλο, που επίσης με ενδιαφέρει, είναι ότι είμαστε όλοι από χωριά, μικρά ή μεγάλα. Έτσι; Στα χωριά, συνήθως υπάρχουν, αυτό που λέμε σχέσεις αγάπης και μίσους μαζί, ταυτόχρονα. Εγώ, θέλω να μου πείτε, αν αυτός ο αγώνας, έχει αλλάξει κάτι στις σχέσεις, στην καθημερινότητα, πέρα από τις διεκδικήσεις, πέρα από το αν έχει έρθει το τάδε διαγνωστικό μηχάνημα, αν έχουν έρθει δυο-τρεις παραπάνω γιατροί. Είναι πολύ σημαντικό, αν θέλετε αυτό το πράγμα, που είναι αν θέλετε και ο στόχος, ο πολιτικός στόχος της επιτροπής, να το πούμε έτσι, αν έχει αλλάξει κάτι στην κοινωνία μέσα;
Β. (Κάτοικος 1): Έχει αλλάξει
Ακροατής (ο ίδιος): Στην κοινωνία σας. Αυτό με ενδιαφέρει πάρα πολύ.
Β. (Κάτοικος 1): Έχουν αποκτήσει αυτοπεποίθηση οι κάτοικοι. Έχουν αξιοπρέπεια πλέον. Έχουν περηφάνεια γι' αυτό που κάνανε. Βέβαια, υπάρχει και το άλλο κομμάτι. Ότι επειδή υπήρξαν, όπως ανέφεραν και οι υπόλοιποι, κάποιοι αρνητικοί στην όλη υπόθεση, οι οποίοι ήταν κομματάρχες, ήταν η εξουσία μέχρι τότε του τόπου, έτσι; Έχουν δημιουργηθεί και αντιπάθειες. Και κόντρες. Δεν είναι όλα ρόδινα... Υπάρχουν και τέτοια περιστατικά. Όμως στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι, και μιλάω συγκεκριμένα για το δικό μου το χωριό, αν γυρίσεις μέσα στο χωριό, θα δεις ευτυχισμένους ανθρώπους, περήφανους γι αυτό που κάναν και έχουν τόλμη. Λεν συνεχίζουμε, Τώρα τι θέλετε να κάνουμε; Αυτό; Αυτό;
Δεν ξέρω αν απάντησα στο ερώτημα;
Ακροατής (ο ίδιος): Καμιά φορά, ξέρετε, κρατάμε πολλές κόντρες. Οικογενειακές κόντρες, κουτσομπολιά, κακίες, αυτά τα οποία βασικά μπορεί να οφείλονται σε επιφανειακές σχέσεις. Έτσι; Και επιφανειακές αγάπες και τα λοιπά. Αυτό, αυτό είναι το κυρίαρχο, αν θέλετε, σε μια κοινωνία που δεν αγωνίζεται, για να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Είναι και μικρή, είναι και κλειστή και τα λοιπά. Και έχει και εκείνο το μύθο της καλής και αγίας κοινωνίας. Έχουν αλλάξει κάπως αυτά τα πράγματα; Δηλαδή, έχουν απομυθοποιήσει ο ένας τη μορφή του άλλου; Δηλαδή, δεν μπορώ να το πω καλύτερα, αυτή τη στιγμή...
Β. (Κάτοικος 1): Όχι απόλυτα.
Ακροατής (ο ίδιος): Όχι, δεν μιλάω για απόλυτα πράγματα
Β. (Κάτοικος 1): Έχει γίνει μια αλλαγή ως προς αυτή την κατεύθυνση.
Ακροατής (ο ίδιος): Αυτό έχει σημασία.
Ακροατής: Είχατε πει ότι, πέρα από το θέμα των γιατρών, που μάλλον βαίνει σε αίσιο τέλος, η επιτροπή η οποία φτιάξατε θα προχωρήσει σε άλλα πράγματα πλέον. Ποια είναι αυτά;
Σ. (Κάτοικος 2): Στα προβλήματα περίθαλψης επάνω στο Κέντρο Υγείας, όπως σας ανέφερε. Δεν έχουμε γιατρούς. Δεν έχουμε μηχανήματα. Δεν έχουμε... Αυτά. Και παιδιάτρους. Θα προχωρήσουμε γι αυτά. Γιατί με αυτά ξεκινήσαμε. Στην πορεία ανέκυψε το πρόβλημα των γιατρών. Γιατί μας βοηθήσανε, σε αυτές τις προσπάθειες μας, απελύθησαν οι γιατροί μας. Βγάλανε μια παράνομη απόφαση, η οποία ήτανε παράνομη πέρα για πέρα, και αφήσαμε τα προβλήματα και τρέξαμε για την απόφαση αυτή. Τώρα, θα συνεχίσουμε τον αγώνα για τα προβλήματά μας. Αυτό...
Ακροάτρια: Θα ήθελα να ρωτήσω και αν μπορείτε να μου διευκρινίσετε, λίγο πιο συγκεκριμένα και πρακτικά, ποια ήταν ακριβώς η δράση των συγκεκριμένων, ας πούμε γιατρών ή της ομάδας, που διαφοροποιεί τη δράση τους σε σχέση με άλλους γιατρούς και που σας έκανε τόσο πολύ να τους αγαπήσετε και να τους υποστηρίξετε, με έτσι λίγο περισσότερες λεπτομέρειες.
Σ. (Κάτοικος 2): Πάνω σε αυτό να σας μιλήσει η κυρία, γιατί έχει καθημερινή συνεργασία με τους γιατρούς. Να σας δώσει όλη την έκταση.
Π. (Κάτοικος 3): Εγώ εργάζομαι σε πρόγραμμα του δήμου, στο βοήθεια στο σπίτι, εδώ και 3,5 χρόνια. Τους γνώριζα βέβαια τους γιατρούς, αλλά όχι και τόσο... Δεν ερχόμουν σε επαφή συχνά. Εδώ και 3,5 χρόνια τους ζω καθημερινά. Και βλέπω το έργο το όποιο προσφέρουν. Δίνουν και την ψυχή τους για τους κατοίκους του χωριού. Αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των κατοίκων καθημερινά, κάνουν επισκέψεις σε ανθρώπους που είναι κατάκοιτοι στα σπίτια, εργάζονται οκτώ και εννιά ώρες καθημερινώς. Και με όλα αυτά που συνέβησαν, κάθισα και σκέφτηκα γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Ποιό είναι το πρόβλημα που έχουν αυτοί από πάνω με τους δικούς μας τους γιατρούς; Και έτσι ξεκίνησε, ξεκινήσαμε και κάναμε την επιτροπή κατοίκων και είπαμε ότι θα σταθούμε στο πλευρό τους.
Β. (Κάτοικος 1): Να συμπληρώσω και εγώ κάτι. Ότι το Περιφερικό Ιατρείο Γερακαρούς στο οποίο λειτουργούν καθημερινά οι δύο γιατροί μας είναι το μόνο ίσως στην Ελλάδα που λειτουργεί με οικογενειακή ημερίδα. Λοιπόν, υπάρχει ένα πρόβλημα σημαντικό στην οικογένεια. Έτσι; Οι γιατροί γνωρίζουν αν ο γονιός έχει το πρόβλημα και πάει στο παιδί και πάει στο εγγόνι. Ξέρουν όλο το ιστορικό και λειτουργούν σε αυτή την κατεύθυνση. Κάθε οικογένειας στο χωριό γνωρίζουν οι γιατροί το ιστορικό της. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δεν κοιτούν απλώς να περάσουν τις ώρες τους και να φύγουν .
Σ. (Κάτοικος 2): Περιττό να σας πω, ότι όταν χτυπήσαμε πόρτες όπως σας είπαμε, οι κάτοικοι μας λέγανε, γιατί ξέρανε ότι θα πάμε παράδειγμα στον Ψωμιάδη... Μας λέγανε πείτε τους, ότι εμείς αν θα φύγουν αυτοί οι γιατροί θα πεθάνουμε. Αυτό παιδιά σημαίνει πολλά. Σημαίνει πάρα πολλά. Ο πατέρας μου, που είναι ογδόντα πέντε ετών... Αν θα φύγουν αυτοί οι γιατροί εμείς θα πεθάνουμε.
Μ. (Γιατρός 1): Λοιπόν είναι λιγάκι υπερβολικά τα πράγματα...
Σ. (Κάτοικος 2): Όχι. Δεν είναι.
Β. (Κάτοικος 1): Δεν είναι καθόλου υπερβολικά.
Μ. (Γιατρός 1): Ο πατέρας της δεν παίρνει ούτε ένα φάρμακο.
Β. (Κάτοικος 1): Ποιός;
Μ. (Γιατρός 1): Ο πατέρας σου.
Β. (Κάτοικος 1): Βέβαια, παίρνει.
Μ. (Γιατρός 1): Εγώ, να πω λιγάκι, μια κουβέντα, για αυτή την ιστορία. Νομίζω ότι αυτό που κάναμε δεν ήταν τίποτα παραπάνω σαν πρακτική, σαν λογική με αυτό που κάνανε οι ίδιοι, ο Μ., η Μ. που συμμετέχουν στη Σύσκεψη και το έκαναν πολλά χρόνια πριν από εμάς, ας πούμε, στην περιοχή. Και εμείς, ένας λόγος που πήγαμε εκεί πέρα, ήταν και ότι ήταν δάσκαλοί μας στην ειδικότητα αυτοί οι άνθρωποι, εντάξει; Ήταν ότι ήδη υπήρχαν εκεί πέρα. Δηλαδή, αυτό που είπαμε, που περιγράψαμε σαν τάση προηγουμένως, δεν ήταν δικό μας δημιούργημα. Συμμετείχαμε σε ένα κλίμα που υπήρχε. Βέβαια βάλαμε και τη δικιά μας σφραγίδα. Παλέψαμε για αυτή την ιστορία. Είχε κόστος πολύ και έχει κόστος. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όμως, θέλω να πω, ότι δεν είναι αυτό που διαφοροποιεί τα πράγματα. Ένα πράγμα που δείχνει μια διαφοροποίηση είναι το ότι ενώθηκαν εργαζόμενοι με κατοίκους. Ενώθηκαν όχι μόνο δύο δυναμικές, ας πούμε ομάδες, κοινωνικές ομάδες, οι εργαζόμενοι με τους χρήστες των υπηρεσιών αυτών των εργαζομένων. Αλλά οργανώθηκαν με έναν τρόπο που έδινε... Οι εργαζόμενοι είχαν από μέσα την εικόνα και μπορούσαν να την παρουσιάσουν αυτή την εικόνα στους κατοίκους, οι οποίοι είχαν μια αποσπασματική εικόνα. Δηλαδή ο ένας ήξερε ότι δεν έχει οφθαλμίατρο, ο άλλος ήξερε ότι δεν έχει...
Σ. (Κάτοικος 2): Καρδιολόγο
Μ. (Γιατρός 1): Καρδιολόγο. Κανείς δεν ήξερε ότι δεν έχει και οφθαλμίατρο και καρδιολόγο και μικροβιολόγο.
Β. (Κάτοικος 1): Και ρευματολόγο.
Μ. (Γιατρός 1): Και ρευματολόγο. Ότι είχε τρεις μαμές και μετά έμεινε μία. Εντάξει; Κανείς δεν τα ξερε αυτά. Όταν τα μάθανε, σε συνδυασμό βέβαια με το αγωνιστικό κλίμα εκεί πέρα, αυτή η ένωση, ας πούμε, έδωσε όλη αυτή την ισχύ. Αυτό δηλαδή κυρίως.
Δ. (Γιατρός 2): Πάντως και 'γω να πω δυο πράγματα. Κατ’ αρχήν, δεν το συζητάμε. Δουλεύουμε λιγότερο από οκτώ ώρες. Εντάξει; Το πρώτο. Δηλαδή, κάτω από το ωράριο του δημοσίου υπαλλήλου. Εντάξει; Του υπαλλήλου σε οποιαδήποτε θέση. Αυτό μην το πείτε στον προϊστάμενό μου, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Το δεύτερο, είναι ότι, εντάξει, γενικά είναι αδύνατο να κοροϊδέψεις. Δηλαδή, αν πήγαινες με μια λογική, πώς θα την κοπανήσεις, κλείνοντας το μάτι στην διεύθυνση, δηλαδή με την πλάτη της διεύθυνσης να λουφάρεις, δεν μπορούσες να κάνεις καμία δουλειά με τον κόσμο. Θα ήσουν κομμάτι του προβλήματός του, απλά. Το τρίτο είναι, όσο ήμασταν, όσο απλά διαχειριζόμασταν με ένα καλό τρόπο τα προβλήματα, την κρίση τέλος πάντων, η διεύθυνση δεν είχε κανένα πρόβλημα. Είχε πρόβλημα γενικά, γιατί ήξερε την καταγωγή μας και την ευρύτερη ιστορία μας, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα όταν διαχειριζόμαστε και μπαλώναμε τις τρύπες ενός ξεφτιλισμένου συστήματος περίθαλψης. Πρόβλημα είχε η διεύθυνση όταν συγκρουστήκαμε με αυτές τις τρύπες. Τότε, πέσαν να μας φάνε. Μέχρι τότε, δεν είχαμε κανένα, μα κανένα πρόβλημα. Δηλαδή, δεν αμφισβητώ ότι δούλευα στη δουλειά μου, αλλά επαναλαμβάνω δεν... Είναι υπερβολές. Δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Είμαστε πολύ αγαπημένοι και δεμένοι με τα παιδιά και με τα κορίτσια και λόγω των κινητοποιήσεων, των τελευταίων. Δηλαδή πέραν του ωραρίου, σας διαβεβαιώ, σπάνια έχει πάει η δουλειά. Εντάξει;
Ακροατής: Υπάρχουν τρεις γυναίκες στο πάνελ. Αν επικαλεστώ τη δικιά μου εργασιακή εμπειρία, πάντοτε τις συγκρούσεις ακόμη και σε μεγάλους εργασιακούς χώρους τις έκαναν άντρες. Γενικά η εικόνα γυναικών σε κινητοποιήσεις είναι σπάνια...
Β. (Κάτοικος 1): Γι’ αυτό δεν πάμε καλά!
Ακροατής (ο ίδιος): Δεν διαφωνώ.... δηλαδή προφανώς δεν είναι αυτονόητο ότι ξεκινάνε τρεις γυναίκες από ένα χωριό και έρχονται στην Αθήνα για να εκπροσωπήσουν μια συνέλευση κατοίκων και να μιλήσουν σε ένα αμφιθέατρο, τουλάχιστον στον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ γύρω μου δεν νομίζω ότι συμβαίνει καθόλου συχνά αυτό. Υπάρχουν και αυτές οι μικρές ιστορίες, πέρα από το γεγονός ότι είναι αυτές οι γυναίκες παρούσες εδώ, οι ιστορίες όλων αυτών των συγκρούσεων. Ας πούμε έλεγε ο Δ. κάποια στιγμή πιο πριν ότι είχανε βγει κάποιοι κτηματίες στη συνέλευση που καλέστηκε στο Ζαγκλιβέρι και λέγανε «μα τι κάνετε εσείς εδώ πέρα»(;). Εμένα με ενδιαφέρει αυτό το γεγονός, αντέδρασαν μόνο ο Μ., ο Δ. και οι υπόλοιποι από τη σύσκεψη εργαζομένων ή υπήρξε και κάποιος κάτοικος από το χωριό που όταν το άκουσε αυτό αντέδρασε; Δηλαδή αυτές οι μικρές ιστορίες πάνω στους διάφορους τρόπους αγώνων έχουν μια τεράστια αξία ως εμπειρία για εμάς εδώ και για τον τρόπο που δρούμε στους χώρους που κινούμαστε.
Μ. (Γιατρός 1): Σε σχέση με αυτό είπα ήδη ότι εκτός από εμάς που απαντήσαμε εκείνη τη στιγμή, τους απάντησαν και κάποιοι από τους κατοίκους του Ζαγκλιβερίου και της Γερακαρούς...
Ακροατής: Υπάρχει ένα ψήφισμα που είναι ότι πιο αξιοπρεπές έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια από τη μεριά αγωνιστικών κινητοποιήσεων κατοίκων, είναι το ψήφισμα του Δεκέμβρη αν θυμάμαι καλά, το οποίο ουσιαστικά καταλήγει σε μια ας πούμε καθαρά «ουμανιστική» λογική που λέει πως ανεξάρτητα από το φύλο, το θρήσκευμα, την εθνική ταυτότητα και διάφορους άλλους διαχωρισμούς απαιτούμε δωρεάν περίθαλψη και υγεία για όλους τους κατοίκους. Δηλαδή αυτό το ζήτημα είναι κατατεθειμένο πλέον και εγγράφως, ρητά.
Ακροατής: Εγώ δεν θέλω να ρωτήσω κάτι, θέλω να μαθαίνουμε. Αυτός είναι ένας πραγματικά σπουδαίος αγώνας και αυτά που ακούμε από τους κατοίκους που ήρθαν εδώ πέρα είναι πραγματικά ένα μάθημα. Με πολύ απλά λόγια έμαθαν οι ίδιοι και πρέπει να μάθουμε και εμείς πως μπορούμε να πάρουμε την υπόθεση της ζωής στα χέρια μας. Εσείς την πήρατε αυτή την υπόθεση στα χέρια σας και αυτό δεν πρέπει να μείνει μόνο στην υγεία, που είναι ένα μεγάλο ζήτημα, πρέπει να επεκταθεί στην παιδεία, στην εργασία και στη ζωή γενικά. Αυτό που κάνατε είναι μια σπουδαία νίκη γιατί είναι μια νίκη κόντρα σε όλους. Θερμά συγχαρητήρια και στους γιατρούς που συνέβαλαν στον αγώνα, έκαναν πολύ καλά οι σύντροφοι που έκριναν πως υπάρχει έδαφος για να γίνει μια παρέμβαση εκεί και να δουλέψει. Είναι βέβαια και η αγνότητα των ανθρώπων στην επαρχία, όπως είπε και η κοπέλα ακόμη και οι γέροι συμμετείχαν στον αγώνα. Έτσι είναι συνήθως στην επαρχία, οι άνθρωποι είναι αγνοί αλλά τους κρύβουν την αλήθεια. Σε εκείνα τα χωριά όμως την έμαθαν την αλήθεια και δεν πρόκειται να τους εξαπατήσουν ξανά. Αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι αυτή η κατάσταση να επεκταθεί, να πάει σε άλλες περιοχές, και εκεί στη Βόρεια Ελλάδα αλλά και αλλού, να μπορέσει δηλαδή μια μορφή αυτοοργάνωσης και συντονισμού των αγώνων να μεταφερθεί σε περισσότερες περιοχές. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος με αυτά που άκουσα σήμερα γι’ αυτόν τον αγώνα, μοιάζει πολύ με ένα όνειρο που παλεύαμε παλιότερα πολλοί από εμάς που αγωνιζόμασταν μέσα στα εργοστάσια. Τώρα αυτό βγήκε έξω από τα εργοστάσια. Είναι μια πολύ σημαντική εμπειρία αυτό που κάνατε εσείς και πρέπει να διαδοθεί.
Σ. (Κάτοικος 2): Εγώ θα ήθελα να πω ότι η επιτροπή η οποία συστήσαμε δεν δημιουργήθηκε έπειτα από πολλή σκέψη. Πολύ αυθόρμητα αρχίσαμε να μαζευόμαστε μια-μια, ένας-ένας, να κάνουμε πηγαδάκια, με σκοπό να βοηθήσουμε τους γιατρούς μας. Στην πορεία κάποιοι κάτοικοι μεγαλύτερης ηλικίας γυρίσανε και είπαν «ποιές είναι αυτές οι οποίες μπαίνουν μπροστά και αγωνίζονται». Εμάς κάπως μας στεναχωρούσε αυτό το πράγμα, στεναχωριόμασταν αλλά δεν δίναμε σημασία. Από την άλλη πλευρά ακούγαμε «προχωρήστε, είμαστε μαζί σας», και έτσι παίρναμε θάρρος και συνεχίζαμε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Β. (Κάτοικος 1): Δεχτήκαμε πάρα πολλές επιθέσεις πάντως...
Ακροατής (Ο ίδιος): Θέλω να σταθώ σε αυτό που είπε η πρώτη κοπέλα ότι με αυτό τον αγώνα αποκτήσαμε περηφάνια. Είναι πολύ σημαντική η περηφάνια, γιατί αν είμαστε περήφανοι άνθρωποι δεν μπορεί κανείς να μας...(;)
Β. (Κάτοικος 1): Αυτό μας στέρησαν τόσα χρόνια, την περηφάνια μας, γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Σ. (Κάτοικος 2): Εγώ μπορώ να σας πω αυτή τη στιγμή ότι δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς έχουμε κάνει. Ειλικρινά σας μιλάω, δεν έχω καταλάβει. Δηλαδή με βλέπουν άνθρωποι στο χωριό, γιατί όλη μέρα βρίσκομαι στο δρόμο λόγω της δουλειάς, και μου λένε «μπράβο γι’ αυτό που καταφέρατε». Φυσικά εγώ τους λέω πως χωρίς την συμμετοχή των κατοίκων δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε, αλλά μου δίνουν να καταλάβω ότι ήταν πολύ μεγάλο αυτό που καταφέραμε. Και φυσικά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Β. (Κάτοικος 1): Είναι σημαντικό να πούμε ότι πέρα από τη νίκη που κατακτήσαμε όσον αφορά την παραμονή των γιατρών, κάναμε, ή μάλλον καλύτερα να μιλήσω για μένα, έχω κάνει μεγάλο καλό στη ζωή μου. Καταρχήν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω κάτι για να παραδειγματιστούν τα παιδιά μου. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία: η μικρή μου κόρη είναι επτά χρονών και μέχρι πρόσφατα ήταν μαθημένη η μαμά της να μένει στο σπίτι, να μαγειρεύει, να σιδερώνει, και όταν έρχεται αυτή στο σπίτι να τα βρίσκει όλα έτοιμα. Μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να κάνω κάτι για να δω την περηφάνια του παιδιού μου στα μάτια του, να δω ότι θαυμάζει τη μαμά του. Τώρα έρχονται μέρες που μου λέει «μαμά είδα εκείνη την αφίσα κολλημένη εκεί, τώρα μαμά καμαρώνω παρά πολύ για σένα γιατί ξέρω ότι εσύ την έβαλες την αφίσα». Προχθές πάλι μου είπε «ξέρεις μαμά υπάρχει ένα παιδάκι στην τάξη», το οποίο τέλος πάντων αντιμετωπίζει κάποια κοινωνικά προβλήματα, και ήρθε λοιπόν στεναχωρημένη και μου λέει «μαμά εγώ είμαι υποχρεωμένη να το προστατέψω αυτό το παιδί». Ε, λοιπόν, γι’ αυτό χαίρομαι: για την ευκαιρία που μου δόθηκε για να κάνω κάτι να παραδειγματιστούν τα παιδιά μου. Θα καταλάβουν και αυτά σιγά-σιγά ότι μπορούν να απαιτούν, να ζητάνε πράγματα, να μην είναι πρόβατα τελοσπάντων. Αυτό είναι το μεγαλείο της νίκης μας.
Ακροατής: Φαίνεται πως δεν ισχύει αυτό που λένε ότι δεν καταλαβαίνει ο κόσμος. Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβει, ο κόσμος όμως καταλαβαίνει. Και γι’ αυτό δεν πρέπει να σταματήσουν οι αγώνες.
Β. (Κάτοικος ): Είναι σημαντικό να μάθετε ότι στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν άνθρωποι από όλα τα κόμματα.
Ακροατής: Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω αν έχετε κάποια εκτίμηση πάνω στο εξής: με βάση τα όσα λέτε, αν υποθέσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά σε σχέση με τους γιατρούς, διώχνουν ας πούμε το Δ. και το Μ. από το Κ. Υ. τώρα ή κάποια στιγμή στο μέλλον, πιστεύετε ότι θα συνεχιστεί αυτή η διαδικασία της επιτροπής κατοίκων;
Β. (Κάτοικος 1): Καταρχήν δεν θα φύγουν οι γιατροί! Θα μείνουν μαζί μας στο περιφερειακό ιατρείο! Αλλά ακόμη και αν γίνει αυτό, που δεν το πιστεύω, τώρα πλέον έχουμε πάρει ένα μεγάλο μάθημα και θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Δεν μπορούμε πλέον να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια...
Σ. (Κάτοικος 2): Η αρχή ήτανε δύσκολη, τώρα που μάθαμε...
Β. (Κάτοικος 1): Είναι πολύ καλό να αγωνίζεσαι, να το κάνετε!
Ακροατής: Με ποιές κατηγορίες θέλουν να σας διώξουν; Που στηρίζονται αυτές οι κατηγορίες;
Μ. (Γιατρός 1): Οι κατηγορίες που έχουν σχηματιστεί είναι πολλές. Ότι δεν πειθαρχούσαμε στο διευθυντή, ότι δεν είμασταν συνεπείς στο ωράριο, ότι οι συναντήσεις της σύσκεψης γίνονταν εν ώρα υπηρεσίας ενώ κανονικά εμείς θα έπρεπε να είμασταν στο γραφείο μας. Αυτές είναι οι πιο ήπιες κατηγορίες. Συνεχίζονται οι κατηγορίες με το ότι εισβάλλαμε μια μέρα στο γραφείο του και του βάλαμε τις φωνές, όμως ο ίδιος μια ημέρα πριν είχε κατεβάσει τον πίνακα ανακοινώσεων που είχαμε αναρτήσει. Βέβαια δεν είναι και ψέμα ότι κάναμε ένα μικρό ντου στο γραφείο του. Υπάρχουν επίσης τα αδικήματα τα οποία «σηκώνουν» μέχρι και την ποινή της απόλυσης τα οποία συνοψίζονται στο «χαρακτηριστικώς ανάξια και αναξιοπρεπής συμπεριφορά για δημόσιο υπάλληλο εντός και εκτός υπηρεσίας». Το «εντός υπηρεσίας» αφορά την εισβολή, όπως αυτός την αποκαλεί, στο γραφείο του, και το «εκτός υπηρεσίας» αφορά το μοίρασμα προκηρύξεων και τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις που διοργανώσαμε μαζί με τους κατοίκους. Αυτά είναι αυτολεξεί γραμμένα στην κατάθεση του διευθυντή του Κ. Υ. και αναπαράγονται από τους επιθεωρητές, από τους διευθυντές δημόσιας διοίκησης, από τους εισαγγελείς κ.λ.π. Σε κάποιες πρόσφατες καταθέσεις στο δικαστήριο εμφανίζεται να υπάρχει και φάκελλος όπου ο διευθυντής αναφέρει ποια απογεύματα πηγαίναμε και μοιράζαμε προκηρύξεις, ποιες μέρες και ποιες ώρες. Θεωρεί μάλιστα και απείθια το γεγονός ότι μοιράζαμε συνδικαλιστικά κείμενα κατά την διάρκεια μιας στάσης εργασίας. Έχει μια αντίληψη, η οποία ποιός ξέρει από που του καρφώθηκε, ότι όταν κηρύσσεται στάση εργασίας και όχι απεργία οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να κάθονται στο χώρο εργασίας και να μην δουλεύουν! Εντάξει, υπάρχει και η κατηγορία για «προσβολή του εθνικού συναισθήματος» αλλά αυτό είναι κάτι που δεν ξέρουν καν αν είναι ποινικό ή πειθαρχικό αδίκημα και το περιφέρουν σε όλες τις αναφορές που γίνονται για να του δώσουν μια βαρύτητα...
Ακροάτρια: Αυτή η «προσβολή του εθνικού συναισθήματος» στηρίζεται στο γεγονός ότι κολλήσατε αφίσες και στα αλβανικά;
Μ. (Γιατρός 1): Ναι, υπάρχουν μια-δυο μαρτυρίες από εργαζόμενους στο Κ. Υ. που λένε ότι «εμένα προσωπικά μου προσβλήθηκε το εθνικό μου συναίσθημα και έμαθα ότι προσβλήθηκε το εθνικό συναίσθημα και άλλων»... Όλα αυτά στη συνέχεια στάλθηκαν στο διευθυντή δημόσιας διοίκησης και, εν πάσει περιπτώσει, αυτή τη στιγμή έχουν πάει στον εισαγγελέα για να εξετάσει αν υπάρχει ποινικό αδίκημα, το οποίο συγκεκριμένα είναι η παράβαση καθήκοντος. Αν τώρα καταδικαστείς γι’ αυτό αυτόματα απολύεσαι. Πριν συνεχίσω πάνω σε αυτό πρέπει να μιλήσω και για την κινητοποίηση που έγινε τον Ιούλιο, στην οποία συμμετείχε ειδικά η Γερακαρού –δεν είναι τυχαίο ότι εκτός από εμένα και το Δημήτρη ήρθαν εδώ τρείς κάτοικοι αποκλειστικά από την επιτροπή της Γερακαρούς. Τότε έβαλαν στο στόχαστρο εμένα και το Δ. γιατί είμασταν οι πιο πρόσφατοι υπάλληλοι, είμασταν διορισμένοι για πρώτη φορά. Όταν διορίζεσαι για πρώτη φορά δουλεύεις «επί θητεία» και στο τέλος της πενταετίας, αν ανανεωθεί η σύμβασή σου, γίνεσαι πλέον μόνιμος. Εκεί πήγαν να κάνουν ένα πραξικόπημα επικαλούμενοι αυτή την Ε.Δ.Ε., η οποία είναι βέβαια παράνομη, και λένε ότι «κρίνουμε άγονο τον διαγωνισμό», παρότι είμασταν οι μόνοι υποψήφιοι, και στέλνουν το αποτέλεσμα στο υπουργείο προκειμένου να μας διώξουν. Απέναντι σε αυτό υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση και οφείλω να επισημάνω ότι ήταν και αυτό μέρος των διώξεων που έγιναν... Τώρα, η ουσία είναι ότι, μετά από τη νίκη που πετύχαμε πάνω σε αυτό το ζήτημα με αποτέλεσμα να ανανεωθεί η σύμβασή μας, οι υπόλοιπες πειθαρχικές και ποινικές διώξεις αφορούν επτά εργαζομένους της σύσκεψης: δύο αναπληρωτές διευθυντές, επιμελητές Α και Β, η μαμή κ.λ.π. Αυτό είναι βέβαια και κάπως πιο ελαφρύ για εμάς τους δύο, γιατί δεν είμαστε μονο εμείς στο στόμα του λύκου, και απ’ την άλλη μιλάει από μόνο του όσον αφορά το αν ευσταθούν όλα αυτά.
Ακροατής: Πόσους εργαζόμενους έχει συνολικά το κέντρο υγείας;
Μ. (Γιατρός 1): Περίπου 35 με 37, ο αριθμός δεν είναι εντελώς σταθερός γιατί κάποιοι πηγαινοέρχονται με αποσπάσεις.
Ακροατής: Υπήρξε συζήτηση μέσα στα σχολεία, στα δημοτικά ή στα λύκεια, σχετικά με το ζήτημα; Υπήρξε κάποια κινητοποίηση από τη μεριά των δασκάλων;
Β. (Κάτοικος 1): Σε κάποια συνέλευση ήρθαν δύο δάσκαλοι από το δημοτικό σχολείο της Γερακαρούς. Αυτό μονάχα.
Δ. (Γιατρός 2): Όταν πήγαμε στον ανακριτή, στο Λαγκαδά, για να δώσουμε τα απολογητικά υπομνήματα έγινε μια κινητοποίηση. Κατέβηκαν οι επιτροπές κατοίκων, κάποιοι φοιτητές από την κατειλλημένη ιατρική σχολή και κάποιοι γιατροί μιας και εκείνη την ημέρα είχε κηρύξει τετράωρη στάση εργασίας το κλαδικό σωματείο (ΕΝΙΘ). Επίσης κατέβηκε και μια επιτροπή βάσης δασκάλων από το Λαγκαδά, δηλαδή μπορούμε να πούμε ότι κάποιοι δάσκαλοι κινητοποιήθηκαν. Είχε γίνει και μια προηγούμενη κινητοποίηση για το ζήτημα του παιδιάτρου, γιατί είχε σταματήσει να έρχεται για επισκέψεις στα χωριά. Ένας επισκέπτης παιδίατρος έχει μια πολύ συγκεκριμένη και σοβαρή δουλειά να κάνει και κάποια στιγμή σταμάτησε να έρχεται. Τότε μοιράστηκαν προκηρύξεις στα δημοτικά σχολεία από την επιτροπή κατοίκων, καλέστηκαν οι γονείς σε μια συνάντηση, όπου ήρθαν κυρίως οι μανάδες, και συστάθηκε εκ νέου μια επιτροπή ειδικά για αυτό το θέμα. Εν ολίγοις κινητοποιήθηκε κόσμος από τα δημοτικά σχολεία της περιοχής. Στα λύκεια είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε κάνει δουλειά, δεν έχουμε κάνει μοιράσματα. Αν και η κατάσταση είναι γενικά γνωστή, δεν μιλάμε για μητρόπολη εκεί. Τα δίκτυα σχέσεων είναι πολύ συγκεκριμένα, ότι γίνεται είναι σε όλους γνωστό.
Ακροατής (Ο ίδιος): Πάντως το γεγονός ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν σας συμπαραστάθηκαν, δεν έκαναν κάποια ουσιαστική κινητοποίηση για κάτι που τους αγγίζει όλους, είναι ένα ζήτημα...
Ακροατής: Πάνω σ’ αυτό θέλω να συμπληρώσω κάτι με τη μορφή ερώτησης. Τι συμπαράσταση είχατε από το συνδικαλιστικό χώρο της υγείας, μιας και υπήρχαν και κινητοποιήσεις των γιατρών παράλληλα, ή από άλλους συνδικαλιστικούς χώρους; Φαντάζομαι ότι και οι κοινωνίες των συγκεκριμένων χωριών δεν αποτελούνται μόνο από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ή από μεγαλοκτηματίες. Θα υπάρχουν προφανώς και κάποιες δυνάμεις της αριστεράς, τελοσπάντων κάποιοι που θεωρητικά θα έπρεπε να εμφανιστούν και να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις.
Μ. (Γιατρός 1): Να πω κάτι πρώτα σχετικά με την προηγούμενη ερώτηση. Στην επιτροπή βάσης των δασκάλων του Λαγκαδά υπήρχε ένας δάσκαλος ο οποίος πέρυσι δούλευε στη Γερακαρού, μάλιστα ήταν δάσκαλος ειδικής αγωγής. Τα παιδιά για τα οποία εμείς παλεύαμε, με τη βοήθεια της κοινωνικής λειτουργού, να έρθει ειδικός παιδαγωγός και να φτιαχτούν κάποια ειδικά προγράμματα ήταν μαθητές του. Τότε δεν είχαμε καν γνωριστεί, δεν είχε ακούσει για τις κινητοποιήσεις. Γι’ αυτό βέβαια η ευθύνη βαρύνει εμάς, ο ίδιος μόλις έμαθε τι συμβαίνει κινητοποιήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και εξέφρασε έμπρακτα την αλληλεγγύη του. Θέλω να πω δηλαδή ότι, όπως βλέπουμε τα πράγματα εκ των υστέρων και μετά και τις κινητοποιήσεις των δασκάλων, υπήρχε μια έλλειψη από την πλευρά μας. Αυτή η έλλειψη οφείλεται βέβαια στο ότι είμασταν προσηλωμένοι σε αυτή τη διαφορετική σχέση που δημιουργήθηκε με τους κατοίκους, σε αυτή τη διαφορετική ποιότητα που έδειξαν όσοι κάτοικοι κινητοποιήθηκαν. Έτσι χάσαμε ότι κάποιος άλλος εργαζόμενος έχει μια κοινή ματιά με μας και μπορεί εργαζόμενοι μέσα από χώρους εργασίας να μας συμπαρασταθούν με ένα διαφορετικό τρόπο απ’ ότι οι κάτοικοι και στη συνέχεια να βρεθούμε και εμείς αλληλέγγυοι στις δικές τους κινήσεις. Ίσως θα έπρεπε να πούμε, και ακόμη δεν το έχουμε κάνει, ότι π.χ. σήμερα καλούμε τους δασκάλους για να συζητήσουμε. Αυτό είναι μια καλή ιδέα που μπορεί να μπεί μπροστά τώρα που χαλαρώνουμε κάπως.
Δ. (Γιατρός 2): Όσον αφορά το ερώτημα που έβαλε ο Σπύρος σχετικά με το τι έγινε με τις οργανωμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, είδαμε μια ποικιλία στάσεων. Εμείς είμαστε εργαζόμενοι στην περίθαλψη και ανήκουμε στο πρωτοβάθμιο σωματείο του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου. Όσον αφορά αυτό το σωματείο, η ρουφιανιά έτρεχε απ’ τα μπατζάκια του! Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι κατάσταση μιλάμε. Ο νυν πρόεδρος είναι ο γραμματέας του διοικητή, ο προηγούμενος πρόεδρος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να στηθεί στο Κ.Υ. εργοδοτικό σωματείο για να μας χτυπήσει. Ο πρόεδρος του τμήματος Β. Ελλάδος της ΠΟΕΔΗΝ, ο Μαυρομματίδης, είναι αυτό που λέμε «βαθύ κράτος»: τέως έπαρχος της περιοχής Λαγκαδά που τα είχε κάνει πλακάκια με το εργοδοτικό σωματείο. Στην αρχή το κεντρικό της ΠΟΕΔΗΝ μας στήριξε, στη συνέχεια μας άδειασαν και τα έκαναν και αυτοί πλακάκια με το εργοδοτικό σωματείο. Στη συνέχεια καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια από συντρόφους στην Αθήνα για να βγάλει η ΠΟΕΔΗΝ μια ανακοίνωση στοιχειώδους συμπαράστασης για τις απολύσεις, μιλάμε για πίεση στην πίεση. Να φανταστείτε ότι έβγαλε ανακοίνωση πρώτα η ΑΔΕΔΥ, δηλαδή το τριτοβάθμιο, και μετά η ΠΟΕΔΗΝ, το δευτεροβάθμιο. Κουφές καταστάσεις! Υπάρχει επίσης και ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚικού μηχανισμού που έχει κυριολεκτικά επενδύσει στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, υπάρχουν μεγάλοι «βαρώνοι» γιατί κυκλοφορούν και πολλά λεφτά. Αυτό το λόμπι έχει δύναμη, μπορεί να βγάζει ακόμη και δημάρχους, και κάνει μεγάλο τζίρο από τα φάρμακα. Υπάρχει συγκεκριμένα μια οργανωμένη κλίκα μέσα στην ειδικότητά μας που είδε την ιστορία της σύσκεψης σαν μια εξέγερση ενάντια στην ιεραρχία και σαν κάτι που έλεγε ότι η υγεία είναι κοινωνικό ζήτημα και θα μπεί σαν τέτοιο, οπότε πέσανε να μας φάνε. Ένας αλήτης, ένας αρχιτραμπούκος που είναι γνωστός σε όσους ασχολούνται με την υγεία, ο Μποδοσάκης Μερκούρης, ήτανε σε ένα κλίμα «φάτε τους τώρα»! Αυτός ήταν ο πρωτεργάτης της παράνομης απόφασης που πήγε να πετάξει εμένα και τον Μ. έξω από το Κ.Υ. Τώρα, η ΕΝΙΘ που είναι το κλαδικό μας σωματείο μας έβαλε πολύ γερή πλάτη. Η ΕΝΙΘ δεν έχει κοινωνική δύναμη, δεν έχει πυρήνες εργαζομένων μέσα στα νοσοκομεία που να δίνουν μικρούς καθημερινούς αγώνες, είναι ένα συνδικάτο παραδοσιακής μορφής: ψηφίστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Η ηγεσία της έχει μια καταγωγή από τον αριστερισμό, αλλά από την άλλη τα πράγματα ήταν οφθαλμοφανή. Απλά οι συγκεκριμένοι δεν ήταν καθάρματα, το ότι μας στήριξαν ήταν και κάπου αυτονόητο, γι’ αυτό υπάρχουν εξάλλου. Συναντάς λοιπόν έναν παραδοσιακό συνδικαλισμό που δεν είναι ξεπουλημένος και πέφτεις από τα σύννεφα! Επίσης υπήρξαν κάποιοι μέσα από την ΟΙΕΝΓΕ που στήριξαν αυτή την ιστορία. Ωστόσο αυτοί που «έπλυναν τη μπουγάδα» κανονικά και ανοιχτά ήταν οι κάτοικοι, αν δεν υπήρχαν οι κινητοποιήσεις των κατοίκων θα μας είχανε τελειώσει. Όχι μόνο εμένα και το Μ., που εκ των πραγμάτων 29 Ιουνίου θα είχαμε απολυθεί, αλλά και ολοκλήρη την ιστορία της σύσκεψης. Τους υπαλλήλους του Κ.Υ. τους στρίμωχναν έναν-έναν στη γωνία και πέφτανε σφαλιάρες! Πάρθηκαν πίσω αποσπάσεις, ανθρώπους που δεν είχαν καμμία σχέση με κυκλικό ωράριο τους έβαζαν τιμωρητικά να δουλεύουν κυκλικό ωράριο, γίνονταν καθημερινοί εκβιασμοί κ.λ.π. Δηλαδή αν δεν βγαίναμε δημόσια να συναντήσουμε το δυναμικό των κατοίκων εκεί, η ιστορία δεν έβγαινε πέρα.
Σε επίπεδο κομμάτων τώρα. Καταρχάς το τοπικό ΚΚΕ είναι δικτυωμένο με τις τοπικές εξουσίες. Σε κάποιο σημείο των κινητοποιήσεων τα κεντρικά του ΚΚΕ έβαλαν τους λίγους ΚΚΕδες της περιοχής να συμμετάσχουν σε αυτές. Οργανώσεις του Συνασπισμού επί της ουσίας δεν υπάρχουν στην περιοχή, υπάρχουν μόνο σφραγίδες, κάποιος έχει μια σφραγίδα και λέει είμαι απ’ το Συνασπισμό. Αυτοί δεν εμφανίστηκαν πουθενά. Ένας βουλευτής του Συνασπισμού έκανε μια επερώτηση μετά από πίεση ενός άλλου στελέχους τους. Γενικά πάντως και το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός δεν αποτελούν οργανωμένη δύναμη στην περιοχή. Ωστόσο μέσα στη σύμπραξη του διευθυντή είναι και ψηφοφοροί του ΚΚΕ γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη κατάσταση με οργανωμένα συμφέροντα κ.λ.π.
Μ. (Γιατρός 1): Υπήρχαν επίσης ψηφίσματα αλληλεγγύης από διάφορα εργατικά σωματεία, όπως ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου και ο Σύλλογος Εργαζομένων Καθηγητών στα Φροντιστήρια. Με τους βιβλιοϋπάλληλους μάλιστα συνέβει κάτι που είναι πραγματικά ανέκδοτο: στο συμβούλιο κρίσης παρουσιάστηκε το ψήφισμά τους και ισχυρίζονταν οι άλλοι στα πρακτικά ότι η επιτροπή δέχτηκε πιέσεις από το σωματείο «ξύλου και χάρτου»!
Δ. (Γιατρός 2): Έχοντας υπογραμμίσει επάνω τη διεύθυνση: Μεσολογγίου 5, Εξάρχεια!
Μ. (Γιατρός 1): Πάντως σχετικά με τα ψηφίσματα αυτών των σωματείων εκτιμήσαμε ότι δεν ήταν απλά μια σφραγίδα, αλλά ότι είχε γίνει γνωστός ο αγώνας μας και υπήρχε μια ευαισθητοποίηση. Υπήρχαν και συναγωνιστές μέσα εκεί, γι’ αυτό ίσως πάρθηκαν και αυτά τα ψηφίσματα... Να πω τώρα τη γνώμη σε σχέση με αυτά που είπε ο Δ., και η οποία διαφοροποιείται λίγο. Σε μεγάλο βαθμό υπήρχε και μια ανατροφοδότηση της δράσης της ΕΝΙΘ με την δράση των επιτροπών κατοίκων. Δηλαδή όσο κινητοποιούνταν οι κάτοικοι δεν μπορούσε να κάνει πίσω η ΕΝΙΘ. Βλέπανε ότι υπάρχει ένας αγώνας, κινητοποιείται τόσος κόσμος, αυτά υποστηρίζουν σαν συνδικαλιστές/αριστεριστές οπότε δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω. Απ’ την άλλη όσο κινητοποιούνταν η ΕΝΙΘ οι κάτοικοι έβλεπαν ότι υπάρχει και μια επίσημη στήριξη, ότι οι γιατροί που κινητοποιούνται δεν είναι τόσο ακραία στοιχεία όσο τους περιγράφουν οι άλλοι, οπότε κινούνταν και αυτοί παραπάνω. Το ένα έφερνε το άλλο. Βέβαια και εγώ πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν οι επιτροπές κατοίκων τώρα θα ήμασταν «τέως».
Ακροατής: Το ερώτημα μου απευθύνεται και στους πέντε. Το ζήτημα της υποχρηματοδότησης, της έλλειψης εξοπλισμού και προσωπικού, που είναι ένα από τα βασικά ζητήματα που βάλατε σαν κινητοποίηση, αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα. Πιστεύετε ότι αυτό που κάνετε στο Ζαγκλιβέρι, για το οποίο δεν έχω κανένα λόγο να πιστέψω ότι δεν είναι κάτι επιτυχημένο, έτσι κι αλλιώς είναι ένας πολύ σημαντικός αγώνας, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μοντέλο; Εννοώ ένα μοντέλο για άλλα τμήματα του δημόσιου τομέα ή για άλλες περιοχές.
Μ. (Γιατρός 1): Εγώ πιστεύω πως ναι. Πιστεύω ότι μπορεί να ακολουθηθεί το ίδιο παράδειγμα, αν και δεν νομίζω πως πρόκειται για μια συνταγή. Νομίζω πως κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει και στην Αθήνα, δεν εννοώ πως μπορεί να γίνει κάτι κεντρικά σε όλη την Αθήνα αλλά σε κάποιες γειτονιές ή σε κάποιες συνοικίες. Να δώσω ένα παράδειγμα: μπορούν να βγουν κάποιοι εργαζόμενοι από το λογιστήριο ενός δήμου και να πουν ότι καλούμε σε μια ανοιχτή συγκέντρωση τους κατοίκους της περιοχής που θέλουν να κινητοποιηθούν π.χ. για το ζήτημα ότι τα έξοδα του δήμου γίνονται για τον τάδε λόγο και όχι για τον δείνα. Και να παρουσιάσουν κάποια στοιχεία που δεν μπορείς να τα ξέρεις αν δεν δουλεύεις στο λογιστήριο. Αυτό πρέπει να συμπέσει με τη διάθεση κάποιων κατοίκων που έχουν ορισμένα πραγματικά συμφέροντα που θίγονται τη συγκεκριμένη περίοδο, έχουν μια κοινή αντίληψη και αντίστοιχες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Βέβαια ακούγεται απλοϊκό και αυτό εννοούσα όταν είπα πως δεν υπάρχουν συνταγές. Αν δεν το δοκιμάσεις, αν δεν φας τα μούτρα σου μια-δυο φορές, αν δεν ηττηθούν κάποιες προσπάθειες δεν θα εμφανιστεί μια επιτυχημένη. Δηλαδή δεν μπορώ να πω ότι οπουδήποτε προσπαθήσει να κάνει κάποιος κάτι αντίστοιχο, θα πετύχει. Όμως νομίζω ότι εάν κάποιος σκεφτεί αφαιρετικά και σταθεί στα κεντρικά χαρακτηριστικά, δηλαδή σύσκεψη, διακλαδική οργάνωση, άμεση δημοκρατία, συμμετοχή όχι όλων των εργαζομένων αλλά όσων έχουν την διάθεση να αγωνιστούν, δημιουργία επιτροπής κατοίκων, αντίστοιχα στους κατοίκους όχι όλοι οι κάτοικοι απαραίτητα αλλά όσοι θέλουν να κινητοποιηθούν, κοινή δράση, αγωνιστικό πνεύμα, αυτά μπορούν να αποτελέσουν μια οδό για μια νέα προσπάθεια. Δεν είναι ανάγκη να κινητοποιηθεί όλη η Αθήνα, κάτι που, κακά τα ψέματα, συμβαίνει σε όλες τις δράσεις που βλέπουμε στο «χώρο»: αφίσες στο κέντρο της πόλης με αίτημα π.χ. να καταργηθεί η υποθαλάσσια αρτηρία της Θεσσαλονίκης. Απευθύνεσαι σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη σε έναν αόρατο υποτιθέμενο «μέσο κάτοικο», έτσι αποκλείεται να κερδίσεις οτιδήποτε. Το ίδιο και με κινήσεις του είδους «λευτεριά στον τάδε», απευθύνεσαι γενικά στον «μέσο κάτοικο» της Αθήνας και δεν μπορείς να συσπειρώσεις άλλους πέρα από αυτούς που έχουν ήδη μια διαμορφωμένη πολιτική συνείδηση. Έτσι δεν μπορείς να πλησιάσεις τον άλλο στη βάση των κοινών αναγκών. Χρειάζεται μια τοπική απεύθυνση με μια αντίληψη πιο μικρής κλίμακας και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που ανέφερα.
Δ. (Γιατρός 2): Θέλω να σχολιάσω λίγο αυτό που είπε ο Α. Ανέφερες το ζήτημα της υποχρηματοδότησης που υφίσταται και αλλού. Για εμένα η μορφή είναι τελικά πιο σημαντική από το περιεχόμενο. Δηλαδή μια μορφή οργάνωσης που δεν είναι μέσα σε έναν παραδοσιακό ελεγχόμενο μηχανισμό, που βάζει ένα αίτημα με ένα τρόπο ανεξέλεγκτο, ένα αίτημα που το αποφασίζουν άνθρωποι από διαφορετικούς κλάδους και συναντιόνται με τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το σύστημα υγείας, όλο αυτό είναι κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικό από το ζήτημα «υποχρηματοδότηση». Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το ΕΣΥ ήταν πλήρως χρηματοδοτούμενο υπήρχαν πολλά άλλα ζητήματα τα οποία βάλαμε: από τον αυταρχισμό του γιατρού απέναντι στον ασθενή μέχρι την αδιαφορία των γιατρών και το φακελάκι, πράγματα που ξέρεις αρκετά καλά νομίζω. Τα ζητήματα έμπαιναν εκ νέου μέσα στον αγώνα: η μεσαία και η ανώτερη τάξη που έχει προνομιακή πρόσβαση στο σύστημα υγείας, η κατώτερη τάξη που είναι σχεδόν αποκλεισμένη εκτός από κάποιες μίνιμουμ υπηρεσίες. Εντάξει, το περιεχόμενο δεν είναι το «κερασάκι στην τούρτα», προφανώς έχει τη σημασία του, αλλά...
Ακροατής: Θέλω να ρωτήσω το εξής: το γεγονός ότι έγιναν όλες αυτές οι συγκρούσεις που αναφέρατε με τους τοπικούς άρχοντες και ξεσκεπάστηκε το τοπίο της υποκρισίας απέναντι στην βάση της τοπικής κοινωνίας αποτυπώθηκε καθόλου στις δημοτικές εκλογές; Επίσης να ρωτήσω αν κάποιοι από αυτούς χρησιμοποίησαν ως μέσο του προεκλογικού αγώνα το ότι «εμείς συμπαρασταθήκαμε στους γιατρούς» ή ότι «για την κατάσταση στο Κ.Υ. λέμε τα τάδε».
Β. (Κάτοικος 1): Όλοι! Όλοι! Πήγαν να το εκμεταλλευτούν προεκλογικά όλοι.
Δ. (Γιατρός 2): Προεκλογικά όλοι αυτοί αναγκαστικά έκαναν πλάτες, αλλά στη συνέχεια κάποιοι τραβήχτηκαν και μας χτύπησαν άγρια. Επειδή ήταν μια κινητοποίηση που συμμετείχαν πολλοί κάτοικοι, πριν τις εκλογές αναγκαστικά όλοι έβγαιναν και έλεγαν «σας στηρίζουμε», «οι απολύσεις είναι παράνομες, να ανακληθούν», ήτανε δηλαδή όλοι στην τσίτα!
Ακροατής: Εκεί φαντάζομαι ότι ξεσκεπάστηκε η υποκρισία τους ακόμη περισσότερο. Αλλά υπήρχε μεγαλύτερη αποχή στις εκλογές ή μεγαλύτερο ποσοστό στο άκυρο;
Β. (Κάτοικος 1): Όχι, τίποτα, ήταν μια από τα ίδια.
Δ. (Γιατρός 2): Στο βαθμό που όλοι είναι ίδιοι... Εξάλλου υπάρχουν παραδοσιακές πελατειακές σχέσεις που είναι πολύ ισχυρές.
Β. (Κάτοικος 1): Για να καταλάβεις, το σλόγκαν που κυκλοφορούσε προεκλογικά ήταν «οι γιατροί θα βγάλουν δήμαρχο». Τελικά όμως δεν έβγαλαν!
Μ. (Γιατρός 1): Ο προηγούμενος δήμαρχος συμμετείχε κανονικά σε όλες τις κινητοποιήσεις, ο νύν δήμαρχος ήταν μέσα με μισή ψυχή και «συρμένος από τη μύτη», παρόλα αυτά βγήκε. Κάποιοι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις, και προς τιμήν τους δεν το χρησιμοποίησαν αυτό, δεν εκλέγησαν. Εν πάσει περιπτώσει, πρέπει να πω ότι από την πρώτη στιγμή μας είπαν ότι η κινητοποίηση μας είναι κομματική. Το ξεκίνημα των κινητοποιήσεων πριν από τρία χρόνια συνέπεσε με την άνοδο της Ν.Δ., οπότε έλεγαν ότι η κινητοποίηση είναι «αντιδεξιά» για να συσπειρώσει ο διευθυντής τους δικούς του. Έτσι κι εμείς από την πρώτη στιγμή, και όχι μόνο γι’ αυτό το λόγο, είπαμε ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με τα κόμματα, φωνάζαμε παντού πως δεν πρέπει να ανακατευτούμε καθόλου με αυτές τις ιστορίες.
Ακροατής: Θέλω να ρωτήσω κάτι τους κατοίκους από τη Γερακαρού. Εμείς όταν μάθαμε γι’ αυτόν τον αγώνα βλέπαμε ότι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο απ’ όλα, και το οποίο ήδη επισημάνθηκε, είναι ότι υπάρχει μια συνεργασία ανάμεσα στη σύσκεψη των εργαζομένων και τις επιτροπές των κατοίκων. Γενικά όταν το συζητήσαμε και μέσα στην πρωτοβουλία θεωρήσαμε ότι αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό γιατί σε διάφορα τμήματα του τριτογενή τομέα, όπως η υγεία, η εκπαίδευση, οι μεταφορές, θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει έναν ενδεικνυόμενο τρόπο αντίστασης. Μιλάμε δηλαδή για τομείς όπου από την ίδια την δραστηριότητα των εργαζόμενων δημιουργείται μια οργανική σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία, σε αντίθεση με ένα εργοστάσιο π.χ. που είναι κάπως αποκομμένο. Οπότε τα ερώτηματα είναι τα εξής. Το Σεπτέμβρη έγινε η απεργία των δασκάλων, επειδή δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε στην περιοχή σας το πρώτο ερώτημα είναι αν υπήρχε συμμετοχή από τους δασκάλους στην απεργία και πως εσείς αντιληφθήκατε την απεργία. Το δεύτερο ερώτημα είναι γιατί αφού σε κάποιο βαθμό υπήρξε αυτή η κινητοποίηση δεν αναπτύχθηκε μια αντίστοιχη σχέση της επιτροπής κατοίκων με τους δασκάλους; Αδιαφόρησαν οι δάσκαλοι; Δεν έχετε εσείς καλή σχέση μαζί τους; Τι έφταιξε;
Β. (Κάτοικος 1): Καταρχάς δεν συμμετείχαν όλοι οι δάσκαλοι στην απεργία, και μιλάω συγκεκριμένα για το δημοτικό σχολείο της Γερακαρούς. Υπήρχε μάλιστα μεγάλη κόντρα μεταξύ των δασκάλων κάτι που δεν ευνοούσε την κινητοποίηση όσον αφορά τους κατοίκους. Όταν οι ίδιοι δεν μπορούσαν να τα βρούν μεταξύ τους, να ενωθούν, εμείς πως να βοηθήσουμε; Άλλοι συμμετείχαν στην απεργία και άλλοι όχι, αυτοί που δεν συμμετείχαν στην απεργία κατηγορούσαν αυτούς που συμμετείχαν. Δεν μας δόθηκε έδαφος για να συμμετάσχουμε και να βοηθήσουμε και εμείς. Το πρόβλημα ξεκινούσε από τους ίδιους. Η μόνη βοήθεια που μπορέσαμε να προσφέρουμε ήταν η ανοχή μας στην απεργία τους. Η κόρη μου π.χ. έχασε δύο μήνες μάθημα και δεν υπήρξε καμία διαμαρτυρία γι’ αυτό. Η συνεργασία μας ήταν η ανοχή μας, αυτό και τίποτε άλλο.
Ακροατής (ο ίδιος): Εντάξει, αλλά εγώ ρωτάω κάτι επιπλέον. Αυτό που κατάλαβα από τις περιγραφές σας είναι ότι προτού φτιαχτεί η σύσκεψη στο Κ.Υ. είχε ήδη δημιουργηθεί μια καλή σχέση με τους γιατρούς. Τελοσπάντων εκτιμούσατε αυτό που έκαναν και αυτός ήταν ένας βασικός λόγος που μπήκαν οι επιτροπές κατοίκων σε όλη την ιστορία. Οπότε ρωτάω: με τους δασκάλους, που είναι ένας άλλος κλάδος του τριτογενή τομέα, έχετε κάποια αντίστοιχη σχέση; Αντιμετωπίζετε αδιαφορία από τη μεριά τους, ως προς το αντικείμενο της δουλειάς τους;
Β. (Κάτοικος 1): Η σχέση μας με τους δασκάλους δεν είναι ίδια με τη σχέση μας με τους γιατρούς. Γιατί άλλο πράγμα είναι να έχεις να κάνεις με την υγεία και άλλο με την παιδεία, άμα δεν έχεις υγεία δεν έχεις και παιδεία. Μιλάμε για μια εντέλως διαφορετική σχέση, η σχέση με τους δασκάλους είναι πιο απόμακρη. Δεν βοηθούν και οι ίδιοι να γίνει κάτι καλύτερο.
Π. (Κάτοικος 3): Αυτή τη σχέση με τους κατοίκους τη δημιούργησαν οι γιατροί, ήταν κατόρθωμα δικό τους.
Ακροατής: Επειδή αναφερθήκατε δυο-τρεις φορές στις πιέσεις που δεχθήκατε στην περιοχή σας, μπορείτε να μας δώσετε κάποια παραδείγματα; Φαντάζομαι πως θα έχουν να κάνουν με τον κοινωνικό σας περίγυρο, το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας μια γυναίκα που αφήνει το σπίτι της για να συμμετέχει σε έναν αγώνα, όπως επίσης και με τους κομματικούς μηχανισμούς. Τι στάση κράτησαν όλοι αυτοί;
Π. (Κάτοικος 3): Δεν θα πετύχετε τίποτα, μας έλεγαν! Είναι μια απόφαση που έχει ληφθεί και δεν πρόκειται να παρθεί πίσω. Είναι τελειωμένη ιστορία!
Β. (Κάτοικος 1): Το όπλο που χρησιμοποίησαν οι κομματικοί μηχανισμοί είναι η αποθάρρυνση του κόσμου. Αυτό που μόλις είπε η Π.: σταματήστε, είναι τελειωμένη υπόθεση! Γενικά οι πιέσεις που δεχτήκαμε και από τους κομματάρχες και από τον κοινωνικό περίγυρο ήταν πάρα πολλές. Για παράδειγμα «θα στιγματιστείτε» ή «που πας εσύ γυναίκα μόνη, αφήνεις τα παιδιά σου και τρέχεις μπροστά;», αρχίζουν δηλαδή και δημιουργούνται διάφορα σχόλια. Από εκεί και πέρα είχαμε πολύ μεγάλη πίεση από τους κομματάρχες.
Ακροατής: Από όλους τους κομματάρχες;
Β (Κάτοικος 1): Όχι απ’ όλους. Κάποιοι έπαιξαν άλλο ρόλο: βάλανε στη ζυγαριά το πολιτικό κόστος και επειδή αυτό το κόστος ήταν πιο βαρύ έκαναν τις πάπιες. Και έτσι ήταν υποτίθεται μαζί μας αλλά μόνο για την προβολή τους. Οι πιέσεις προέρχονταν καθαρά από κομματάρχες της Ν.Δ.. Επειδή ήθελαν να μας κρατήσουν πίσω αυτό που χρησιμοποιούσαν περισσότερο ήταν ότι «αυτοί είναι στιγματισμένοι, τους ξέρετε;», «τι δουλειά έχετε εσείς με αυτούς, θα στιγματιστείτε και εσείς». Αυτό ήταν το όπλο τους.
Π. (Κάτοικος 3): Και τώρα που ξεκινήσαμε από το κέντρο της πλατείας του χωριού για να έρθουμε εδώ, κάποιες γυναίκες από δίπλα έλεγαν «που πάνε αυτές με τους γιατρούς, τι θέλουνε μαζί τους;». Τώρα περιττό να σας πώ ότι «βράζει» το χωριό!
Σ. (Κάτοικος 2): Και «χωρίς τους άντρες τους, που πάνε;»!
Β. (Κάτοικος 1): Για να σας δώσω και ένα άλλο παράδειγμα για τη συμπεριφορά τους, στην πρώτη συνάντηση που κάναμε σαν επιτροπή με τον νομάρχη Θεσσαλονίκης, ο κ. Ψωμιάδης θεώρησε ότι αφού έχεις τη διάθεση και τη θέληση να κινητοποιηθείς αυτό σημαίνει ότι έχεις ερωτική σχέση με το γιατρό! Και αφού προσβληθήκαμε εμείς και του το είπαμε, μας απάντησε «εκεί είναι η πόρτα, να φύγετε αν προσβληθήκατε». Δηλαδή δεν είχαμε καν το δικαίωμα να προσβληθούμε.
Ακροατής: Υπάρχει εδώ μια θολή κατάσταση, υπάρχει ένα κείμενο το οποίο βάζει τα πάντα, συμφωνώ με πάρα πολλά απ’ αυτά, αλλά δεν μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα. Τουλάχιστον να συμφωνήσουμε αν θα συζητήσουμε όλα τα προβλήματα. Υπάρχουν διάφορα περιέργα πράγματα που ακούω. Να βάλουμε όμως ένα πλαίσιο στη συζήτηση. Εντάξει ο Ψωμιάδης είναι ένας φασίστας, είναι ο υπ’ αριθμόν ένα φασίστας αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία...
Ακροατής: Αυτό το ξέρεις εσύ, κάποιοι άλλοι το ανακαλύπτουν στην πορεία.
Β. (Κάτοικος 1): Εγώ, αν και μένω στο νομό Θεσσαλονίκης, δεν το γνώριζα.
Ακροατής: Εντάξει, ποιο είναι όμως το «δια ταύτα», ποιο είναι το αίτημα, τι διακυβεύεται;
Δ. (Γιατρός 2): Μάλλον δεν κατάλαβες, δεν παρακολουθούσες ή κάτι άλλο σκεφτόσουνα, έχεις βέβαια κάθε δικαίωμα. Ειπώθηκε πριν ότι υπάρχουν ποινικές διώξεις εναντίον επτά ατόμων, έξι γιατροί και μια μαία, για παράβαση καθήκοντος. Ειπώθηκε πως υπάρχει μια Ε.Δ.Ε. που με βαριές κατηγορίες – προσβολή του εθνικού συναισθήματος, συμπεριφορά ανάξια για δημόσιο υπάλληλο, συγκρότηση εξωθεσμικής και άρα παράνομης ομάδας που μοίραζε παράνομα φυλλάδια και χρησιμοποιούσε σαν μοχλό διεκδίκησης τους κατοίκους – μας στέλνει στο κεντρικό πειθαρχικό συμβούλιο με το ερώτημα της απόλυσης. Υπάρχουν δηλαδή ανοιχτές πειθαρχικές και ποινικές διώξεις εναντίον μας. Αυτό που κατάφερε η κινητοποίηση είναι να παρθούν πίσω οι απολύσεις και να κερδίσει κάποια συγκεκριμένα πράγματα σχετικά με την υλικοτεχνική υποδομή, τους επισκέπτες γιατρούς, την ύπαρξη νοσηλευτριών σε κυκλική βάρδια. Νομίζω ότι όλα αυτά ειπώθηκαν.
Πρωτοβουλία: Να προσθέσω κιόλας ότι αυτό που θέλαμε να κάνουμε σαν πρωτοβουλία αλληλεγγύης δεν ήταν περιορισμένο, ήταν μια σειρά από πράγματα. Ένα από αυτά ήταν να αναδείξουμε αυτό τον αγώνα, ο οποίος σε ένα μεγάλο βαθμό δεν διαδόθηκε, δεν ακούστηκε, το παράδειγμά του δεν βγήκε παραέξω. Και είναι ένας αγώνας που, τουλάχιστον με τις δικές μας αντιλήψεις, κρίνουμε ότι είναι σημαντικός και γίνεται ακόμη πιο σημαντικός από το γεγονός ότι έχει κάποιες επιτυχίες. Επίσης και από το γεγονός ότι δεν σταματάει σε αυτές τις επιτυχίες, κάτι που δεν συναντάμε στους αγώνες που συμβαίνουν γύρω μας. Από εκεί και πέρα, εμείς αναδεικνύοντας κάποια ζητήματα σχετικά με το δημόσιο αγαθό της υγείας προσπαθούμε να δώσουμε ένα γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται αυτός ο αγώνας. Προφανώς δεν μπορούμε να απαντήσουμε το σύνολο αυτών των ζητημάτων ούτε σε μία, ούτε σε δύο, ούτε σε δεκαπέντε εκδηλώσεις. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι να απαντήσουν είναι αυτοί που οφείλουν να αγωνιστούν ή ήδη αγωνίζονται γι’ αυτά τα ζητήματα. Εμείς απλά ανοίγουμε ένα θέμα και από εκεί και πέρα ας ακολουθήσει η συνέχεια που μπορεί να ακολουθήσει.
Ακροατής: Θέλω να πω δύο λόγια. Πιστεύω ότι αυτός ο αγώνας είναι ένας πολυδιάστατος κοινοτικός αγώνας. Και να τι εννοώ: πρώτον είναι ένας αγώνας κοινοτικός με την έννοια ότι αφορά μια κοινότητα πάνω σε ένα ζήτημα αιχμής, το οποίο δεν είναι μονοθεματικό αλλά συνολικό, το ζήτημα της υγείας. Όσον αφορά το πολυδιάστατο της υπόθεσης έχουμε τα εξής: πρώτον, δημιουργία εποικοδομητικών σχέσεων. Έτσι το αντι-μμε ζήτημα που μέχρι τώρα ήταν κατά κάποιο τρόπο μια ρητορική εδώ απέκτησε μια πραγματική θέση, απέκτησε ένα βάρος. Εποικοδομητικές σχέσεις λοιπόν, χωρίς να υπάρχουν μεγάλα σχέδια και μεγαλοστομίες. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι για να βγει μια μικρή προκήρυξη στη Χαλκίδα ήρθαμε σε επαφή με τους ίδιους τους ανθρώπους της σύσκεψης και ανταλλάξαμε απόψεις. Δεύτερον, το ζήτημα των διακρίσεων και του κοινωνικού αποκλεισμού. Είναι νομίζω η πρώτη περίπτωση αφίσας στην Ελλάδα η οποία διώκεται πειθαρχικά και ποινικά, και δεν ξέρω αν όσοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των μετανάστων το γνωρίζουν και έχουν καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Τρίτον, το ζήτημα της περίθαλψης, όχι γενικά ως υγεία αλλά ως παροχή περίθαλψης. Τέταρτον, οι εργασιακές σχέσεις. Δόθηκε μια νέα διάσταση σε αυτό που ονομάζουμε συνδικαλισμό. Ενδεχομένως θα υπάρχουν και άλλες διαστάσεις στο ζήτημα, πολλές από αυτές αναφέρθηκαν εδώ από τα τρία μέλη της επιτροπής κατοίκων της Γερακαρούς.
Ακροατής: Θα ήθελα να κάνω μια διαπίστωση και μια ερώτηση. Η διαπίστωση είναι η εξής: ειπώθηκε πριν ότι, σε σύγκριση με ένα εργοστάσιο, υπάρχει μια οργανική σχέση των γιατρών με την κοινωνία γιατί το ζήτημα της υγείας είναι σοβαρό κ.λ.π. Κάνετε λάθος σε αυτό. Πολλά εργοστάσια έχουν άμεση σχέση με τις τοπικές κοινωνίες, αφού αυτές οι κοινωνίες εξαρτώνται οικονομικά από τα εργοστάσια. Υπάρχει το παράδειγμα της Νάουσας, το παράδειγμα του..., επομένως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Ένα άλλο θέμα που τίθεται αυτή τη στιγμή είναι ότι υπήρξε μια διαδικασία που κατάφερε να συνδέσει τη διεκδίκηση για το ζήτημα των απολύσεων με το ζήτημα της ουσίας. Το ζήτημα της ουσίας είναι ένα ηθικό ζήτημα. Εγώ τουλάχιστον που προέρχομαι από ένα νεολαιϊστικο κίνημα τις εποχές που ήμουνα εικοσάρης το θέμα της υγείας δεν με άγγιζε καθόλου. Και είναι φυσικό να μην σε αγγίζει γιατί σε αυτή την ηλικία νομίζεις ότι είσαι αθάνατος, δεν έχεις προβλήματα. Τώρα που αρχίζουν και παρουσιάζονται προβλήματα αρχίζεις και ενδιαφέρεσαι. Επομένως ανοίγεται ένα πραγματικό και υπαρξιακό θέμα. Το άλλο είναι ότι η ιατρική όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι εντελώς διαβρωμένη, είναι μια σάπια κατάσταση. Η ιατρική είναι σάπια, όπως σάπιος είναι όλος μας ο πολιτισμός. Το γεγονός ότι βρίσκονται κάποιοι γιατροί οι οποίοι πάνε ενάντια σ’ αυτό και αγκαλιάζονται από τους κατοίκους της γύρω περιοχής δημιουργώντας ένα σύμπλεγμα, αυτό νομίζω πως είναι η ουσία. Αυτό είναι η οργάνωση από τα κάτω που πάει κόντρα και ενάντια σε οτιδήποτε. Όλο το υπόλοιπο σύστημα είναι σκέτη σαπίλα, όλο το υπόλοιπο σύστημα θα βρει χιλιάδες τρόπους και χιλιάδες μηχανισμούς για να εμποδίσει αυτό το εγχείρημα. Επομένως η δική σας εμπειρία είναι η εμπειρία ενός αγώνα που θέλει να δημιουργηθεί από τα κάτω, είναι τα πρώτα ψήγματα. Είναι μια χρήσιμη εμπειρία που ξεπερνάει τα όρια της νομιμότητας. Γι’ αυτό κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποκτήσει μια δημοσιότητα, με τη καλή έννοια, να γίνει δηλαδή ένα χρήσιμο παράδειγμα για το πώς μπορούν να χτιστούν σχέσεις, κινήσεις, διεκδικήσεις από τα κάτω, ενάντια σε όλη αυτή τη σαπίλα. Το δεύτερο, αν βλέπετε, αν σας έχει περάσει απ’ τό μυαλό ότι αυτή η εμπειρία μπορεί σιγά σιγά να μετεξελιχθεί σε ένα εν δυνάμει, εγώ θα το ονομάσω, αντιθεσμικό συμβούλιο, ψήγματα κάποιων αντιθεσμικών συμβουλίων, δεδομένου ότι τα προβλήματα δεν σταματάνε μόνο στην υγεία, υπάρχει το πρόβλημα του νερού στη περιοχή, υπάρχουν τα προβλήματα τα οικολογικά που είναι τεράστια, τα προβλήματα τα οικονομικά, χίλια δυο πράγματα. Βλέπετε αυτή τη διαδικασία;
Μ. (Γιατρός 1): Εγώ σαν εξωτερικός παράγοντας, δεν είμαι κάτοικος, αν και τόσο καιρό εκεί πέρα κοντεύουμε να πολιτογραφηθούμε, βλέπω ότι αν θα γίνει κάτι στην κατεύθυνση που λες θα είναι για το επόμενο πρόβλημα μια αντίστοιχη κινητοποίηση. Αυτό το πράγμα να μετασχηματιστεί δεν το βλέπω. Δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Και δε θα ήταν και σωστό, έτσι; Έχει συγκροτηθεί γι’ αυτό το πρόβλημα, γι’ αυτή την ανάγκη, γι’ αυτό τον αγώνα και αν όλα παν καλά ή αν λυθούν ακόμα λίγα από τα προβλήματα και σταματήσουν και οι κινητοποιήσεις μπορεί και να διαλυθεί. Πιστεύω όμως ότι σε κάποιο άλλο πρόβλημα θα υπάρξει με αντίστοιχα χαρακτηριστικά κινητοποίηση. Ίσως πιο δύσκολα, ίσως αποτυχημένα κ.τ.λ. αλλά έτσι βλέπω ότι θα συνεχιστεί.
Ακροάτρια: Εγώ ήθελα να πω ότι μιλήσατε όλοι τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα, τόσο σοβαρά και τόσο σεμνά που με συγκινήσατε πάρα πολύ. Είχα πάρα πολύ καιρό να βρεθώ σε αμφιθέατρο και να νιώσω ότι αυτό που λέγεται στην έδρα δεν θεωρητικολογεί, δεν απευθύνεται στο βαθύτερο μέλλον, έρχεται απ’ το παρόν, έχει δουλέψει στο παρόν, και έχει δώσει ένα αποτέλεσμα. Ότι αυτός ο άκρατος θεωρητισμός που μας κάνει σχεδόν να φεύγουμε από τα αμφιθέατρα έχοντας πει πολλά, έχοντας ακούσει ακόμα περισσότερα, ειλικρινή πράγματα, ζητούμενα όλων για το πώς θα μετασχηματιστούν πράγματα, για το πώς θα συμμετέχει η κοινωνία σε πράγματα, για το που βρίσκεται η κοινωνία αυτή τη στιγμή, για το που πάει και τα λοιπά. Στους γιατρούς απευθύνομαι πρώτα και λέω ότι όση ώρα μιλάνε, ίσως αυτό απαντιέται, εμένα η καρδία μου χτυπά πιο δυνατά απ’ ότι ήρθα που σημαίνει ότι δε μένω απαθής σ’ αυτά που λέγονται. Θα το εξηγήσω και μετά απευθύνομαι στους κατοίκους, στη συμμετοχική κοινωνία σ’ αυτό που όλοι ζητάμε, οι οποίοι μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία πράγματι κάναν για μας κάποια πράγματα είναι πιο νοητά, πράγματα που δεν ήξεραν τα γνώρισαν, ανθρώπους που έχουν να κάνουν με την εξουσία και που επένδυαν σ’ αυτούς για να πάρουν κάτι μικρό ή κάτι μεγάλο, κάτι για το παιδί τους, μια μονιμότητα, τους είδαν να ξεγυμνώνονται μπροστά τους, πράγματα για τους εαυτούς τους και τη σχέση τους με την οικογένεια τους, για τη σχέση τους με τους γιατρούς τους, για τις αυταπάτες που έχουνε για τις οποιεσδήποτε λύσεις στη ζωή τους, επαγγελματικές, προσωπικές οτιδήποτε. Αισθάνομαι ότι είχα ν’ ακούσω κάτι τόσο πολύ όμορφο, όχι ρομαντικά, κάτι πραγματικά τόσο ουσιαστικό και αληθινό στην ελληνική κοινωνία εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια. Δε με ενδιαφέρει τι μπορεί να γίνει μετά απ’ αυτό, δηλαδή που μπορεί να πάει αυτό παρά πέρα, αυτό και μόνο σαν διαδικασία μου φαίνεται τόσο πολύ σημαντικό και το να σταματήσει εδώ, να ’χει κερδίσει αυτό που χει κερδίσει και ο καθένας να κρατήσει για τον εαυτό του σαν άτομο, σαν συμμετοχικό άτομο στην κοινωνία, σαν μονάδα σαν οντότητα, σαν προσωπικότητα, αυτό το οποίο κέρδισε είμαι σίγουρη ότι θα το μεταλλάξει, θα το μεταμοσχεύσει θα το κάνει κάτι άλλο αυτό είναι σίγουρο. Δεν νομίζω ότι έχουμε να σας πούμε κάτι παραπάνω εγώ αισθάνομαι πλήρως ικανοποιημένη από αυτά που είπατε εσείς και τα θεωρώ πολύ σημαντικά.
Κάτοικοι: σας ευχαριστούμε.
Ακροατής: Εγώ σε σχέση με όσα συζητάμε θα ήθελα να επιμείνω σε μια πλευρά από τις εμπειρίες του αγώνα γιατί αναδείχθηκαν απ’ τη κουβέντα, ο ίδιος ο αγώνας τα έχει αναδείξει, πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή πως χτίζονται οι συναδελφικές σχέσεις μέσα σε ένα χώρο εργασίας και οι διαχωρισμοί αντίστοιχα όπως ειπώθηκε ή ας πούμε πώς συνδέθηκαν οι κάτοικοι με τους εργαζόμενους στο κέντρο υγείας. Εγώ θα ήθελα να επιμείνω σ’ αυτό το τελευταίο αλλά από τη σκοπιά των εργαζόμενων, δηλαδή ειπώθηκαν πάρα πολλά από τη σκοπιά των κατοίκων, οι κάτοικοι τι συμπεράσματα βγάλανε, πως κινητοποιήθηκαν, η αξιοπρέπεια, η δύναμη, η ενότητα, η θέληση και όλα αυτά. Είναι πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου εργατικά κομμάτια να έχουν συνείδηση ότι οι αγώνες σήμερα δεν μπορούν να κερδίσουν με στενά κλαδικά ή συντεχνιακά πολύ περισσότερο αιτήματα ή με στενά πολιτικούς ή συντεχνιακούς αγώνες, ότι απ’ τη στιγμή που σήμερα υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός στη κοινωνία ανάμεσα στους εργαζόμενους το ίδιο το σύστημα έχει ιδεολογικά κερδίσει στρέφοντας τον ένα ενάντια στον άλλο έχει πείσει την εργαζόμενη πλειοψηφία ότι δεν είναι εργάτες, είναι καταναλωτές, είναι τηλεθεατές, είναι οδηγοί, είναι έλληνες, είναι οτιδήποτε άλλο αλλά δεν είναι εργάτες…
Ακροατής: …απασχολούμενοι.
Ακροατής: …ναι απασχολούμενοι. Και με βάση αυτό εγώ είμαι εμπορουπάλληλος άλλα θα πάω το βράδυ στη ταβέρνα με τα λεφτά μου να χτυπάω το πιρούνι στο πιάτο και να ζητάω απ’ το γκαρσόνι να έρθει από πάνω μου, εγώ είμαι σερβιτόρος αλλά τι με νοιάζει εμένα αν εννιά η ώρα κλείνει η πόρτα του μαγαζιού του εμπορικού, εγώ εννιάμιση ώρα θα είμαι μέσα. Είμαι καταναλωτής, θέλω να ψωνίσω και δε με νοιάζει. Απ' τη στιγμή που υπάρχουν όλα αυτά είναι πολύ σημαντικό για να διεξαχθεί ένας αγώνας και να κερδίσει να μπορεί τα αιτήματά του τα δίκαιά του και τις μορφές πάλης του να καταφέρνει να τις κάνει ένα κοινωνικό ζήτημα. Αν δεν το καταφέρει αυτό το πράγμα δε μπορεί να κερδίσει. Εγώ προέρχομαι από τους χώρους του εμπορίου, του βιβλίου πες το όπως θέλετε όπου τέτοιες εμπειρίες έχουμε βρει πάρα πολλές. Για παράδειγμα σε έναν αγώνα ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου πως μπορεί να κερδίσουν οι εμπορουπάλληλοι και να περιφρουρήσουν ένα ανθρώπινο ωράριο λειτουργίας, ένα ωράριο για τη δικιά τους τη ζωή, ανθρώπινους ρυθμούς για τη δικιά τους τη ζωή όταν η ελληνική κοινωνία ή η όποια κοινωνία είναι στο κέντρο του καταναλωτισμού και λέει ότι καταναλώνω άρα υπάρχω. Θα πω χαρακτηριστικά δηλαδή ότι ακόμα και αν οι διακόσιες χιλιάδες εμπορουπάλληλοι ήταν συσπειρωμένοι στα σωματεία τους όλοι (είναι γνωστό ότι στο χώρο του εμπορίου ο συνδικαλισμός είναι χειρότερος από οπουδήποτε αλλού) αλλά ας πούμε ότι ήταν 100% συνδικαλισμένοι μαχητικοί με αγωνιστικά σωματεία με δυνατές μορφές πάλης, και κατέβαινε μια απελευθέρωση του ωραρίου, τι θα κάνανε αν τους πολιορκούσε η κοινωνία: όχι οι πόρτες των μαγαζιών ανοιχτά νύχτα-μέρα διότι κατανάλωση ίσον ζωή; Αρά αυτή η συνείδηση πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει στα εργατικά κομμάτια δηλαδή ότι πέρα απ’ το πως προετοιμάζεις έναν αγώνα, ο κλάδος σου, ο χώρος σου, τα αιτήματά σου κτλ ότι πόσο ισχυρή είναι η κοινωνική απεύθυνση και πόσο καταφέρνεις το δικό σου δίκαιο να το κάνεις και δίκαιο όλης της κοινωνίας. Ας δούμε για παράδειγμα τον αγώνα των δασκάλων. Ενώ υπήρξε μια δυναμική σ’ αυτό το κομμάτι υστερούσαν μα θες γιατί ντρεπόντουσαν να πούνε για τα 1400 αλλά ήταν η δύναμή τους, 1400 όχι μόνο για τον εκπαιδευτικό 1400 για όλο το λαό. Όλος ο λαός θα έπρεπε να τους αγκαλιάσει γιατί το αίτημα: 1400 κατώτερος μισθός θα έπρεπε να είναι αίτημα όλης της κοινωνίας. Ντρεπόντουσαν να το πούνε αυτό. Ντρεπόντουσαν να φτιάξουν απεργιακά ταμεία από την αρχή και να απευθυνθούνε στους εργαζόμενους και τους γονείς. Δεν υπήρχαν οι εμπειρίες ώστε να βγούνε στις γειτονιές να κάνουν τα σχολεία κέντρα επαφής με τη γειτονιά, με τους γονείς, με τους εργαζόμενους κτλ. Αυτός ο ηρωικός αγώνας πόσο ακόμα μπορούσε να κρατήσει; Νομίζω ότι αυτός ο αγώνας που έγινε εκεί πέρα αναδεικνύει τέτοια ζητήματα σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα παραδείγματα εγώ έχω υπ’όψιν μου για παράδειγμα μια καλή δουλειά που γίνεται από τους δασκάλους στα Σεπόλια όπου με κέντρο το σχολείο και τους δασκάλους και το σύλλογο τον δασκάλων και κάποιους ανθρώπους δραστήριους εκεί, έχει παρασυρθεί και ο σύλλογος γονέων, οι ίδιοι οι δάσκαλοι και οι σύλλογοι γονέων έχουν βάλει συνολικότερα αιτήματα για τη γειτονιά π.χ. για κάτι κεραίες κινητής τηλεφωνίας, με το δέσιμο αυτό με τους κατοίκους για ζητήματα της ποιότητας ζωής στην περιοχή βγήκε πoλύ εύκολα μία αλληλεγγύη σε ένα εργοστάσιο που έγινε παρα δίπλα στην περιοχή Θέρμα γιατί γονείς από τα Σεπόλια που δουλεύανε στην περιοχή Θέρμα και γυναίκες από κει, υπάρχει δηλαδή μια κοινωνική διάχυση γύρω από ένα κεντρικό πυρήνα ανθρώπων, δασκάλων και εργαζόμενων όπου μετατρέπουν τον εργασιακό τους χώρο, το σωματείο τους και την συλλογικότητα την εργατική σε μια συσπείρωση για ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Νομίζω ότι τέτοιες εμπειρίες και πολύ περισσότερο ο αγώνας που έγινε στο Ζαγκλιβέρι αξίζει να προσεχθούνε και αξίζει να διασταυρωθούν και με άλλες αντίστοιχες προσπάθειες. Νομίζω ότι υπάρχουν και ευρύτερες τέτοιες εμπειρίες π.χ. όλοι εδώ νομίζω ότι γνωρίζουνε την εμπειρία της Ζανόν στην Αργεντινή όπου δεν είναι στενά ένας αγώνας στο εργοστάσιο.
Ακροατής: Είπατε ότι στο πρώτο κάλεσμα που κάνατε δεν ήρθαν μετανάστες αν και κλήθηκαν με μια αφίσα και προκήρυξη στα αλβανικά. Αργότερα όταν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, αυτοί οι άνθρωποι που συμμετείχανε βιώσανε ένα παραπάνω αποκλεισμό στην εκεί κοινωνία από τους άλλους, τους αντιδραστικούς να τους πουμε δηλαδή συνεχίζανε να βρίσκουν το ίδιο εύκολα δουλειές για παράδειγμα αν έχουν βιώσει έναν αποκλεισμό από το αντιδραστικό κομμάτι...
Σ. (Κάτοικος 2): Εκεί σε μας όχι
Β. (Κάτοικος 1): Όχι, όχι. Καταρχήν, έχουν ενταχθεί στην κοινωνία μας, δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Όμως δεν κινητοποιήθηκε μεγάλη μερίδα από αυτούς. Για ποιο λόγο; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν εδώ να δουλέψουν, να βγάλουν λεφτά και δεν τους ενδιέφερε. Το πρόβλημα λοιπόν είναι δικό τους. Αυτοί πρέπει να ξυπνήσουν.
Ακροατής: Απειληθήκανε; Μήπως υπήρχε ο φόβος να τους γυρίσουνε πίσω;
Β. (Κάτοικος 1): Όχι, όχι δεν νομίζω κάτι τέτοιο
Δ. (Γιατρός 2): Είναι κόσμος που είναι πολλά χρόνια στη περιοχή, δηλαδή ήδη τα παιδιά τους είναι σχολεία κτλ παλιά ερχόντουσαν για τις αγροτικές καλλιέργειες τώρα ο καπνός τελείωσε στη περιοχή οπότε ένα μεγάλο κομμάτι απ’ αυτούς είναι οικοδομή, δηλαδή πηγαινοέρχονται. Σίγουρα το κάθαρμα της περιοχής βγήκε και είπε -αυτό τον ένοιαξε- «φέρατε τους αλβανούς να μας κάνουν κουμάντο», επειδή αυτός έκανε κουμάντο στους αλβανούς το κατάλαβε, το πήρε το μήνυμα ότι απευθυνόμαστε σ’αυτούς αν θέλουν να κινητοποιηθούν για τα προβλήματα που έχουμε ανεξάρτητα από εθνικότητα μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που θέλουν να κινητοποιηθούν. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι είναι πιεσμένοι, πολλοί, ήρθαν εδώ χωρίς καμιά καβάντζα, πρέπει να τρέξουν πολύ περισσότερο, ωστόσο σε πολλές από τις κινητοποιήσεις, κυρίως γυναίκες, συμμετείχαν…
Β. (Κάτοικος 1): …ήταν μαζί μας…
Δ. (Γιατρός 2) : …και άντρες σε κάποια κλεισίματα δρόμων βρισκόντουσαν.
Μ.: Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για μια προηγούμενη παρέμβαση που έγινε -το θεωρώ σημαντικό- για την ύπαρξη αντιφάσεων στη συζήτηση. Εγώ νομίζω ότι οι αντιφάσεις που προκύπτουν στη συζήτηση είναι αντιφάσεις που υπήρχανε σε όλο τον αγώνα. Και για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρξει αγώνας που να μη πέσει κάποια στιγμή σε αντιφάσεις. Αυτό που διαφοροποιεί και τη σύσκεψη και την κινητοποίηση των κατοίκων ήταν ότι αυτές τις αντιφάσεις δεν προσπάθησε να σταθεί απέναντι για να δείξει ποιος είναι πιο καθαρός ιδεολογικά ή πολιτικά, αλλά προσπάθησε να τις παλέψει. Για παράδειγμα θα αναφέρω τη σύσκεψη ενώ είναι η ίδια μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία και επικαλέστηκε από τη πρώτη στιγμή ότι η ίδια θα κινητοποιείται για τα προβλήματά της και θα τα παλέψει για να τα λύσει, δεν δίστασε να απευθυνθεί στις παραδοσιακές μεσολαβήσεις του χώρου, τους συνδικαλιστές. Η διαφορά νομίζω και αυτό που επιτρέπει και σε μας να συνεχίζουμε να συμμετέχουμε στη σύσκεψη είναι ότι δεν απευθύνθηκε όπως απευθύνεται κάποιος στο πατέρα. Η σύσκεψη ποτέ δεν απευθύνθηκε σαν ικέτιδα, η σύσκεψη απευθύνθηκε δυναμικά, διοικητικά, απαιτητικά, συγκρουόμενη πολλές φορές και δεν είναι τυχαίο. Η ΕΝΙΘ κάποια στιγμή ενόψει κάτι εκλογών όταν τσατσαριστήκαμε σε μια γενική συνέλευση της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών μας επιτέθηκαν και συγκρουστήκαμε επιτεθήκαμε και εμείς, τιναχτήκανε εκείνη την περίοδο τα πράγματα όλα στον αέρα. Το ίδιο συμβαίνει νομίζω και με τους κάτοικους, το ότι απευθύνονται στον Ψωμιάδη, απευθύνονται στους βουλευτές της περιοχής, όλων των κομμάτων, είναι μια αντίφαση σε ένα αγώνα ο οποίος παλεύει για να είναι ακηδεμόνευτος, για την χειραφέτηση του, το ότι πέφτει σε αυτή την αντίφαση είναι σημάδι ότι είναι ένας ζωντανός αγώνας και αυτό που με κάνει εμένα να πιστεύω ότι είναι από τους πιο δυναμικούς, από τους πιο ωραίους αγώνες, είναι ότι αυτές τις αντιφάσεις τις έβαλε μπροστά να τις παλέψει και δεν πήγε στον Ψωμιάδη λέγοντάς του «έλα εδώ σε παρακαλώ ή ανέλαβέ το εσύ είσαι ο υπεύθυνος, είπες όχι; εντάξει εσύ κάτι ξέρεις παραπάνω» πήγαν και εκεί που άρχισε να λέει σου μου του, χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι του φωνάξανε, ήρθε ο αντινομάρχης την παράλλη, έπαιρνε τη Β. ζητούσε συγνώμη από το τηλέφωνο, ήρθανε στα εγκαίνια του δημαρχείου και ζητούσαν συγγνώμες και τα λοιπά, βέβαια εντάξει διαφωνούμε για τα ΜΜΕ απευθύνονται στα ΜΜΕ βέβαια εντάξει είναι ένα ζήτημα που..
Β. Κάτοικος: Μια φορά κάναμε το λάθος, μετά δεν το ξανακάναμε.
Μ. (Γιατρός 1): Νομίζω όμως ότι αν ψάχνουμε για αγώνα χωρίς αντιφάσεις, δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε κανένα άλλο αγώνα παρά μόνο μέσα στο σπίτι μας.
Β. (Κάτοικος 1): Εδώ να συμπληρώσω…
Μ. (Γιατρός 1): Το θέμα είναι να έχουμε το νου μας, να βρούμε τις αντιφάσεις και να τις παλέψουμε για να μπορέσουμε να τις λύσουμε.
Β. (Κάτοικος 1): Εμείς ήμασταν άνθρωποι που μέχρι χτες πιστεύαμε ότι όλα τα λύνει η εξουσία, λοιπόν εκ των πραγμάτων το πρώτο πράγμα που θα κάναμε ήταν να χτυπήσουμε την πόρτα της εξουσίας, αυτό έγινε τις πρώτες μέρες, μετά καταλάβαμε ότι δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, είναι ανίκανοι να μας βοηθήσουν και δεν ξαναενοχλήσαμε κανένα.
Ακροατής: Εγώ έχω να πω ότι εάν συνεχίσουν τέτοιες μορφές αγώνα πάντοτε, επεκταθούν και αναπτυχθούν περισσότερο, αυτό φοβούνται οι εκμεταλλευτές, καταπιεστές. Λοιπόν ας αναδειχθούν αυτοί οι αγώνες οι οποίοι πραγματικά είναι ανάγκη, οι αντιφάσεις είναι μέσα στους αγώνες, όσοι δεν αγωνίστηκαν δεν έχουν δει αντιφάσεις…
Β. (Κάτοικος 1): Μα αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις.
Ακροατής (Ο ίδιος): …να κάνουν και οι ίδιοι αντιφατικά πράγματα, γιατί κάπου αναγκάζεσαι να κάνεις μερικά πράγματα τα οποία όμως δεν είναι αυτοσκοπός και ούτε είναι κανόνας.
Σ. (Κάτοικος 2): Ίσως αυτό, το ότι φάγαμε τα μούτρα μας, μας δυνάμωσε περισσότερο.
Ακροατής (Ο ίδιος): Μας δώσατε ένα μάθημα.
Ακροατής: Να κάνω μια ερώτηση, είπατε κάτι ενδιαφέρον πριν για τα ΜΜΕ, είπες ότι πήγα μια φορά και δεν το ξανακάνω αυτό το λάθος, αυτό γιατί το είπες; Αυτή η εμπειρία δηλαδή πώς ήταν;
Β. (Κάτοικος 1): Αρχικά πιστεύαμε ότι η δύναμη είναι η εξουσία και μετά τα ΜΜΕ, για να μην πω πρώτα τα ΜΜΕ και μετά η εξουσία, λοιπόν είδαμε ότι στην πορεία αυτό που ήθελαν να κάνουν τα ΜΜΕ είναι να μας εκμεταλλευτούν, δεν δείχναν την αληθινή εικόνα, δείχναν μόνο αυτό που πουλούσε και μόνο αυτό, ο αγώνας μας όμως δεν μπορούσε να συνεχίσει μόνο πουλώντας αυτά τα αποσπάσματα, βλέπαμε ότι ήταν ανώφελο και κάποια στιγμή τους κόψαμε. Σταματήσαμε να ενημερώνουμε, κλείσαμε τα κινητά μας, δεν δίναμε συνεντεύξεις.
Μ. (Γιατρός 1): Παίρνει μια δημοσιογραφίνα τηλέφωνο από το Ράδιο Θεσσαλονίκη, παίρνει εμένα τηλέφωνο στη δουλειά, στο ιατρείο μου λέει μου έδωσε το τηλέφωνο δεν θυμάμαι ποιος, να δώσετε μια συνέντευξη. Λέω «δεν θέλω, εξάλλου απαγορεύετε από τη δουλειά, μας έχουν τρέξει στα ΕΔΕ, αυτά όλα από εσάς ξεκίνησαν από τους δημοσιογράφους, δεν θέλω μα μου και τα λοιπά», της λέω «δεν θέλω, δεν ξέρω, αυτός που σου έδωσε το τηλέφωνο ή εν πάση περιπτώσει ρώτα κάποιον από τις επιτροπές κατοίκων μπορεί να θέλουν αυτοί να μιλήσουν». Με κάποιον τρόπο βρίσκει το τηλέφωνο της Β. Λέει η Β. «δεν θέλω να σου μιλήσω, τι να σου πω τώρα από το τηλέφωνο, δεν θέλω να πω από το τηλέφωνο αν θέλεις…» την πίεζε η άλλη «έλα σε παρακαλώ, μίλα και τα λοιπά». Λέει η Βάσω «αν θέλεις να δεις 27 του Δεκέμβρη θα έχει κινητοποίηση στο Ιπποκράτειο, έλα εκεί πέρα θα είναι όλος ο κόσμος να πάρεις από τους παππούδες συνέντευξη και τα λοιπά». Λέει αυτή «ναι» λέει «αλλά θέλω κάτι παραπάνω» λέει «από την επιτροπή να ακούσω τα παραπάνω και τα λοιπά». «Εντάξει» λέει η Βάσω «θα είμαι εκεί πέρα». Λέει «πώς θα σε ξεχωρίσω;» «θα με βρεις εύκολα» λέει «είμαι ψηλή, ξανθή, γαλανομάτα...»
(Γέλια)
Μ. (Γιατρός 1): Την έστειλε δηλαδή απευθείας…
Βάσω (Κάτοικος 1): Και όπως βλέπετε δεν είμαι ψηλή, ξανθή, γαλανομάτα, όποτε δεν μπορούσε να με βρει με τίποτα.
Ακροατής (Ο ίδιος): Την πρώτη φορά που παίξανε στην τηλεόραση τις κινητοποιήσεις, νομίζω ότι έχει γίνει δυο-τρεις φορές, εγώ νομίζω μια φορά το είχα δει στην αρχή. Αυτό μετά είχε κάποια επίδραση στην δημοσιοποίηση του αγώνα, δεν έδειξε ενδιαφέρον ο κόσμος της περιοχής;
Β. (Κάτοικος 1): Είχε μαζεύτηκαν οι περισσότεροι πολιτικοί μετά και βουλευτές.
Δ. (Γιατρός 2): Πάντως μια σημείωση, γενικά το πρώτο χώσιμο το φάγαμε από τον ΑΝΤ1, τον κατεβάσανε στημένο αυτό μέσα στους υπόλοιπους της σύσκεψης είπαν όπα μαγκώσανε. Είπαν όπα εδώ η κατάσταση είναι πολύ βρώμα, φουλ ελεγχόμενη. Και επίσης γενικά αυτή η ιστορία με την τηλεόραση και τι λέει ο περισσότερος κόσμος είναι μια αντανάκλαση ένας καθρέφτης παραμορφωτικός που βέβαια πολλές φορές σε στηρίζει, ενισχύει το ηθικό σου και εμείς την πατάμε πολλές φορές. Σε κάποιες φάσεις το παίξανε αυτό το πράγμα και όντως έβλεπες μια ανατροφοδότηση του κλίματος του κόσμου που έχει μάθει να βλέπει τις ειδήσεις και να αισθάνεται ότι, ό,τι υπάρχει είναι αυτό που υπάρχει στις ειδήσεις, ωστόσο υπήρχαν γεγονότα, λόγου χάρη το τελευταίο, ο Λαγκαδάς ήταν γερή κινητοποίηση, ήταν 300 άτομα έξω από τα δικαστήρια του Λαγκαδά, πολύς τζόγος, συνθήματα 2-3 ώρες, πίεση πάνω, έφαγε κάτι μπινελίκια η ανακρίτρια δεν τα έχει ξαναφάει στη ζωή της και αυτό αντανάκλασε σε όλο τον κόσμο, δηλαδή γύρισε πίσω χωρίς να υπάρχει κανένας καθρέφτης να αντανακλάται, γύρισε πίσω δυνατός και αυτό το δυνάμωμά του μέσα στον αγώνα ήταν ένας άλλος καθρέφτης που έβλεπε ο κόσμος τον εαυτό του μέσα και έβλεπε τον κόσμο δυναμωμένο απ’ τον εαυτό του. Δηλαδή καταλαβαίνεις ότι, όταν μπορείς να δημιουργείς καταστάσεις αντιμετωπίζεις και μια άλλη διάσταση αυτών των πραγμάτων.
Ακροατής: Να ρωτήσω κάτι, τώρα που έχετε μονιμοποιηθεί το κλίμα μέσα στη δουλειά πως είναι; Έχουν χωριστεί στρατόπεδα; Δηλαδή οι κάτοικοι όταν θέλουν να δουν γιατρό πάνε για γιατρό σε εσάς και οι απέναντι πάνε σε άλλο γιατρό;
Β. (Κάτοικος 1): Όχι, πάνε στους ίδιους.
Μ. (Γιατρός 1): Όχι, όχι, κοιτάξτε να δείτε υπάρχει αυτό, υπάρχουν δυο καταστάσεις, υπάρχει το καθεστώς της εφημερίας το απόγευμα και βράδυ και σαββατοκύριακο όπου, οποίος αρρωστήσει δεν έχει και πολλά περιθώρια, ειδικά αν είναι βαριά άρρωστος πάει και όποιον βρει. Όσοι έχουν το περιθώριο της επιλογής, υπάρχουν κάποιοι, ας πούμε οι οποίοι εκτεθήκανε πολύ, οι οποίοι δεν έρχονται σε εμάς, διαλέγουν σε ποιο γιατρό θα πάνε στο Κέντρο Υγείας. Εμείς από την πλευρά μας δεν έχουμε κάνει διαχωρισμούς και για πολλούς και διάφορους λόγους δεν έχουμε κάνει διαχωρισμούς θα ήταν απίθανο, πολύ δύσκολο και δεν ξέρω αν θα είχε και νόημα στο επάγγελμα πάνω να κάνεις, στη δουλειά πάνω να κάνεις τέτοιους διαχωρισμούς, λόγω και της φύσης του επαγγέλματος και ότι είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Τώρα το ότι υπάρχει ένα τέτοιο ζήτημα στο ποιόν απευθύνονται, που θα πάνε και τα λοιπά, υπάρχει. Οι εργαζόμενοι ήταν διχασμένοι και πριν μονιμοποιηθούμε, τώρα με την μονιμοποίηση παίζει ένα πράγμα, για να συσπειρώσουνε τον κόσμο εναντίον μας, τους εργαζόμενους και τα λοιπά, τους είχαν παραμυθιάσει ότι είμαστε απολυμένοι 1000%, τελείωσε είμαστε τελειωμένοι, το ‘πε ο βουλευτής ο τάδε και ο δείνα. Ήταν δυο βουλευτές, ο Γερανίδης και δεν ξέρω…
Β. (Κάτοικος): Όχι, Καραόγλου και Γαλαμάτης
Μ. (Γιατρός 2): Οι οποίοι ήταν μαζί τους από την αρχή, με όλη τους την ισχύ και άλλοι διοικητές, λέγαν τελειωμένοι είναι μη το συζητάτε. Λοιπόν, υπήρξαν κάποιοι εργαζόμενοι, αρκετοί και από τους κατοίκους που είπαν κοίταξε να δεις, τελειωμένοι είναι γιατί να μη σπρώξω και εγώ λίγο, αφού με διαβεβαιώνει αυτός ότι θα ‘ρθει ο επόμενος και με τον επόμενο που θα ‘ρθει θα είμαι πασάς και με τον βουλευτή μου θα τα έχω καλά και θα γίνω και παράγοντας του τόπου. Αυτοί και οι ίδιοι εκτεθήκανε αλλά εκτεθήκανε και οι άλλοι στα μάτια τους δηλαδή αυτοί που τους λέγανε ότι είναι σίγουρα τελειωμένοι, έχουν κάποια εσωτερικά προβλήματα. Να πούμε μια δυσάρεστη εξέλιξη, σήμερα τη μάθαμε, που τους τόνωσε λιγάκι το κουράγιο, το σωματείο, το εργοδοτικό που είχανε φτιάξει νομιμοποιήθηκε, βγήκε σήμερα η απόφαση, χτες πότε βγήκε, σήμερα τη μάθαμε, από την αίτηση τριτανακοπής που είχε κάνει το εργασιακό συμβούλιο του Ιπποκράτειου και το σωματείο των ρουφιάνων στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου νομιμοποιήθηκε. Τώρα δεν ξέρω, αν υπάρχει δυνατότητα έφεσης κ.τ.λ., μικρή σημασία έχει για τη συνέχεια, αλλά τους έδωσε μια χαρά αυτό και παρεμπιπτόντως σας ενημερώνουμε κιόλας.
Δ. (Γιατρός 2): Τώρα γενικά είναι και σε άλλους εργασιακούς χώρους, μας λέγανε αυτές τις εμπειρίες αγώνα από αντίστοιχους χώρους, γενικά έχουνε, άμα δείτε τις καταθέσεις όχι ρουφιανιά, όχι ξεπεσμός ανθρώπινος, δηλαδή χυδαιότητα, δηλαδή με ψέματα να σε εξοντώσουνε, να μη διστάζουνε καθόλου σε μπάτσους, σε επιθεωρητές να λεν τα πάντα αλήθειες, ψέματα, για να σε φάνε, στημένες, συνεννοημένες. Και μπαίνει ένα ερώτημα, αυτό έγινε και σε κάτι άλλους, σε ένα άλλο αγώνα αντίστοιχο, σε άλλο νοσοκομείο που μας λέγανε και μπαίνει ένα ερώτημα πως συνυπάρχεις μετά. Καταλαβαίνεις, δηλαδή ο άλλος είναι, τι να πεις, δηλαδή είναι όχι υπόκοσμος … Δεν έχει τίποτα πάνω του, του είπανε εξόντωσε άνθρωπο και δεν σκέφτηκε. Ναι θα τον εξοντώσω. Δηλαδή ο διοικητής, που είναι κάθαρμα, του νοσοκομείου έλεγε «κύριε Συμεωνίδη δεν πυροβολούμε έτσι ανθρώπους». Δηλαδή το κάθαρμα, αυτός είναι κάθαρμα τώρα. Δηλαδή μπαίνει ένα ζήτημα, ναι τι θα κάνεις, είσαι εκεί και βλέπεις έναν άνθρωπο ο οποίος είναι σκουπίδι και πρέπει να του μιλήσεις όμως, γιατί βγάζει ακτινογραφίες και χρειάζεσαι μια ακτινογραφία. Θα κάνεις μια αφαίρεση στη ζωή σου, κάτι θα βρεις, τι θα κάνεις, δεν ξέρω. Είναι φοβερή η κατάσταση όμως, δηλαδή κατασκευασμένα πράγματα εκ του μηδενός και βγήκε η άλλη (..)και λέει ότι ενώ μας διαβεβαίωσε η ανακρίτρια ότι θα μείνουν μυστικές οι καταθέσεις μας. Κατάλαβες, ότι εντάξει θα τους φάτε και την κουκούλα θα φοράτε. Τρέλα είναι φοβερή η κατάσταση και τώρα πρέπει να συνυπάρχεις. Να μου πεις και με τους γείτονες σου, πως συνυπάρχεις;
Ακροατής: Οι υπόλοιποι γιατροί απέναντί στους κατοίκους; Ήδη ο παιδίατρος ακύρωσε την επίσκεψη που έκανε στη Γερακαρού.
Σ. (Κάτοικος 2): Ναι, δεν έρχεται
Δ. (Γιατρός 2): Γενικά, ακόμα φοβούνται
Μ. (Γιατρός 1): Κάποιων οι γραβάτες στρώσανε, δηλαδή ένα ύφος υπεροπτικό, ο ένας δηλαδή που ήταν στην επιτροπή ο παιδίατρος, ο άλλος, είχε ένα υπεροπτικό ύφος απέναντι στις μανάδες των παιδιών, ότι ούτε μιλούσε, ούτε απαντούσε, τίποτε δεν έκανε. Τώρα καλημέρα, καλησπέρα, όλα τυπικός, κάποια πράγματα στρώσανε λίγο σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Ακροατης: Να ρωτήσω τους κατοίκους της περιοχής, σε σχέση πριν και μετά, εννοώ πριν τις κινητοποιήσεις σας και μετά τις κινητοποιήσεις σας, όταν θα πάτε σε έναν οποιοδήποτε γιατρό, όχι στο χωριό σας, σε ένα νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε το γιατρό;
Σ. (Κάτοικος 2): Φυσικά έχει αλλάξει.
Ακροατής (Ο ίδιος): Τον αντιλαμβάνεστε κάπως διαφορετικά;
Σ. (Κάτοικος 2): Βέβαια.
ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ (ίδιος): Δηλαδή; Πως τον βλέπετε;
Β. (Κάτοικος 1): Εξαρτάται τι έχεις απέναντί σου. Δηλαδή δεν μπορεί να έχεις απέναντί σου ένα σκληρό επαγγελματία, ο οποίος δεν σε βλέπει σαν άνθρωπο και εσύ να τον δεις, όπως βλέπεις το Μανώλη και το Δημήτρη. Δεν γίνεται αυτό. Τουλάχιστον όμως δεν θα δώσω φακελάκι.
Δ. (Γιατρός 2): Απλώς εγώ από την πλευρά μου σου λέω ότι μπαίνει ένα ζήτημα, πολλά ζητήματα, λόγου χάρη, η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη με τα νοσοκομεία όλα, οι μισές κλινικές των δημόσιων νοσοκομείων έχουν ιδιωτικοποιηθεί, εκεί πέρα ο καθένας από τους ασθενείς που παραπέμπεται εκεί πέφτει στα νύχια οργανωμένων κυκλωμάτων και είναι, κακά τα ψέματα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι αδύναμος. Δηλαδή αυτό που έχει πίσω σαν ισχύ, τις επιτροπές κατοίκων, και της σύνδεσης με ένα πράγμα, στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει. Είναι ένα ζητούμενο.
Μ. (Γιατρός 1): Να πω και εγώ ένα ακόμα περιστατικό, τώρα γίνομαι λίγο γραφικός. Ήταν μια γιαγιά, πέθανε η κακομοίρα, ογδόντα τόσο χρονών, είχε μια καρδιακή ανεπάρκεια, έκανε πνευμονικά οιδήματα μια περίοδο, ερχόταν στο ιατρείο την ανακουφίζαμε λίγο αλλά δεν μπορούσαμε να τη ρυθμίσουμε συνολικά, κάθε δυο-τρεις μέρες αυξάναμε μια αγωγή. Εν πάση περιπτώσει μετά από κάνα δεκαπενθήμερο που παλεύαμε πάει στους καρδιολόγους στο νοσοκομείο, τυχαίνει στην πανεπιστημιακή κλινική, την αναλαμβάνουν κάτι γιατροί πολύ γεροί, δυνατοί γιατροί, ρυθμίζουν, κάνουν μια δύσκολη αλλαγή στην αγωγή, τα καταφέρνουν στρώνουν τη γιαγιά. Την ημέρα που είναι να φύγει πιάνει τον ένα τον πανεπιστημιακό η γιαγιά του λέει «είσαι πολύ καλός γιατρός, αλλά σαν τους γιατρούς του χωριού μας, όχι».
Γέλια
Μ. (Γιατρός 1): Στην Αθήνα έγιναν ακόμα δυο συγκεντρώσεις στο Αυτόνομο Στέκι, στη Θεσσαλονίκη έγιναν δυο στην κατάληψη terra. Έγινε εκτενές κάλεσμα στην ιατρική, στο αμφιθέατρο του ανατομίου στην ιατρική, έγινε μια στο υπόγειο στέκι της Νεάπολης, όπου συμμετέχει ο ένας από εμάς, ο ένας από τη σύσκεψη συμμετέχει στο υπόγειο στέκι στη Νεάπολη και έγιναν τρεις στην ΕΔΟΘ, οι οποίες καλέστηκαν με την υποστήριξη και της ιατρικής.
Μ. (Γιατρός 2): Και συμμετείχαμε και σε μια μάζωξη που έκανε μια πρωτοβουλία για ένα εργατικό κοινωνικό κέντρο που έχει στηθεί στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχαμε παρουσιάζοντας αυτή την κατάσταση, αυτόνομοι μαρξιστές είναι αυτοί.
Μ. (Γιατρός 1): Δεν είναι μόνο αυτόνομοι μαρξιστές.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης: Να ευχαριστήσουμε και πάλι τα παιδιά και τις κατοίκους.
